2020 రోలర్ కోస్టర్ సవారీ

 2020 సంవత్సరం ప్రపంచంలో ప్రతి ఒక్కరినీ ఎంతో కొంత ప్రభావితం చేసింది. నేను కూడా ఈ సంవత్సరంని నేను, నా కుటుంబము తల్లిదండ్రులతో, అన్నయ్య కుటుంబంతో సహా కోవిడ్ బారినపడకుండా దాటేసినందుకు సంతోషంగానూ కృతజ్ఞతతోనూ ఉన్నాను. కానీ అదే సమయంలో ఈ సంవత్సరం నాకు రోలర్ కోస్టర్ సవారీ లాగా అనిపించింది.

😔జనవరిలో మా పాప పుట్టినరోజుకి ఒక రోజు ముందు అనుకోకుండా సొంత ఊరు వెళ్లాల్సి వచ్చింది. మామూలుగా అయితే ఎప్పుడూ పుట్టిన రోజు హైదరాబాద్లో జరుపుకొని తర్వాతి రోజు సంక్రాంతి అని గుంటూరు వెళ్తాము. మొదటి పుట్టినరోజు తర్వాత మళ్లీ ఎనిమిదవ పుట్టినరోజుకి మా ఊర్లో జరుపుకోవడానికి కుదిరింది. సాయంత్రం కరెక్ట్గా కేకు తేవటానికి బేకరీ కి బయల్దేరగా మా తాతగారు కిందపడి తలకి దెబ్బ తగిలితే వెంటనే ఆసుపత్రికి తీసుకెళ్లాను. ఆ రాత్రంతా అక్కడే ఉన్నాను మా పాప కేక్ కటింగ్ కి నేను లేను తను చాలా బాధపడింది.

😔ఫిబ్రవరిలో శివరాత్రి తెల్లవారుజామున మూడింటికి సొంత ఊరు నుంచి ఫోన్ వచ్చింది మా బామ్మ ఇకలేరు అని. వెంటనే కారు ఏసుకుని ఫ్యామిలీ అంతా వెళ్లాం. అంత్యక్రియలకు, పది రోజుల తర్వాత మళ్లీ కార్యక్రమాలకు రెండుసార్లు తిరిగాను హైదరాబాద్ నుంచి.

😐మార్చిలో మొదటి మాసికానికి ఒక్కడిని వెళ్లాల్సి ఉండంగా శుక్రవారం వర్క్ ఫ్రొం హోమ్ కి కావాల్సిన ఏర్పాట్లలో బిజీగా ఉండి వెళ్ళలేకపోయాను. ఆదివారమే జనతా కర్ఫ్యూ, వెంటనే లాక్డౌన్ వచ్చేసాయి. అదృష్టమో, దురదృష్టమో భార్యా పిల్లలు హైదరాబాదులో నేను అక్కడ గుంటూరులో రెండు రాష్ట్రాలలో ఇరుక్కునే ఇబ్బంది తప్పింది. మా బాబాయిలు ముగ్గురు మటుకు అక్కడ మూడు నెలలు ఇరుక్కుపోయారు.

😀 జూన్-జులై నెలల్లో ఈ కరోనా గందరగోళంలోనే, అనుకోకుండా దొరికిన విశ్రాంతి, సమయంతో కెరీర్లో 16 ఏళ్ల తర్వాత మొదటిసారి ఉద్యోగం మారుదాం అనుకున్నాను. ఒక్కటే కంపెనీకి అప్లై చేశాను, ఆరు రౌండ్ల ఇంటర్వ్యూలు పూర్తిచేసి ఇ ఆ కంపెనీ ఆఫర్ తీసుకున్నా.

😐ఈ కరోనా పరిస్థితులలో 250000 టైటానిక్ నుండి 700 బుల్లి పడవకు దూకే తెగువ, దురద బహుశా కొద్దిమందికే ఉంటుందేమో.

 😀 ఈ కొత్త కంపెనీకి మారటం అనేది ఇది సరైన నిర్ణయమా కాదా సమయమే చెబుతుందిగానీ, పాత కంపెనీకి రాజీనామా చేయటం చెత్త నిర్ణయమైతే కాదని ఇవాళ 31 వ తారీకు నా బ్యాంక్ అకౌంట్ కి వచ్చిన మొదటి పూర్తి నెల జీతం రుజువు చేసింది.

😔ఈ డిసెంబర్లో నా పుట్టినరోజునాడు పొద్దున్నే మా ఆవిడ తన పుట్టింటి నుంచి ఫోన్ చేసింది, విషెస్ చెప్పడానికి కాదు మా అత్తగారు ఇక లేరు అని చెప్పడానికి. సరేనని వెంటనే కారు తీసుకుని బయలుదేరాను ఆరోజు రైతుల సమ్మెలో భాగంగా దేశ వ్యాప్త బంద్ అని తెలియక. మూడు ఊళ్ళ దగ్గర బ్రతిమిలాడుకొని తప్పించుకున్నా, సూర్యాపేట దాటాక నాలుగో చోట ఒక బ్రిడ్జి పై ట్రాఫిక్ జామ్ లో ఇరుక్కుపోయా. పొద్దటి నుంచి బ్రేక్ ఫాస్ట్ లంచ్ లేకుండా మధ్యాహ్నం 1:30 కి గంటన్నరపాటు ఒక్కడినే అలా కార్ లో కూర్చున్నా. నా పరిస్థితి తెలియక చుట్టాలూ మిత్రులేమో పుట్టినరోజు విషెస్ కాల్స్ మెసేజెస్ పంపిస్తున్నారు. జీవితంలో మర్చిపోలేని పుట్టినరోజు ఇదే. అన్నిటికన్నా దరిద్రం ఏంటంటే అంత్యక్రియలకు సమయానికి అందుకోలేకపోయాను

😔సెప్టెంబర్ లో పిల్లలు ఇంట్లో ఉండి ఉండీ విసిగిపోయారని మొదటిసారి ధైర్యం చేసి బాగా దగ్గర ఉన్న వాళ్ళ ఇంటికి వేరే ఊరు వెళ్ళాం. అక్కడ ఒక నాలుగు రోజులు ఉండి తిరిగి వచ్చాము నేను తిరిగి వచ్చిన రెండు రోజులకి ఆ వ్యక్తికి కరోనా వచ్చింది. మాకు వస్తుందేమో అని భయం కన్నా అతనికి తగ్గాలి అని టెన్షన్ మాకు ఎక్కువ ఉండింది. అదృష్టవశాత్తు కోలుకున్నాడు.

😐కరోనా సమయంలో ఇద్దరు పిల్లలు (7,3 ఏళ్ళు) తీసుకొని మూడు పెళ్లిళ్లు, ఒక చావు, ఒక బీచ్, ఒక పుణ్యక్షేత్రం తిరిగాను. బాగా ఎక్కువ ఉన్న రోజుల్లో ఒక పెళ్లి, ఒక చావు వెళ్ళటానికి కుదరక ఆగిపోయాను.

😐ఈ డిసెంబర్ లో 40వ వడిలో పడతానని ఈ సంవత్సరం మొదట్లో 6 కిలోలు బరువు తగ్గాలని నిర్ణయించుకున్నా. అనుకోకుండా దొరికిన సమయంతో ఆ మేరకు కృషి చేశాను - యోగా, సూర్యనమస్కారాలు, అన్నిరకాల డైట్లు - జీఎం డైట్, ఇంటర్మిటంట్ ఫాస్టింగ్, మంతెన గారి పచ్చి కూరగాయలు డైటు కూడా చేశాను. మధ్యలో ఒకట్రెండు సార్లు నా -6 కిలోల టార్గెట్ రీచ్ అయినాగానీ ఇవాళ్టికి చూసుకుంటే కేవలం 1.5 కిలోలు మాత్రమే తగ్గాను. సర్లే 9 నెలలపాటు ఇంట్లోనే ఉన్నప్పుడు పెరగకుండా కిలోన్నర తగ్గాను కాబట్టి విజయం కిందే లెక్క.

😀 9 నెలలు అనుకోకుండా వర్క్ ఫ్రొం హోమ్ అవకాశం దొరకడం వలన, అంటే 180 పనిదినాలు ఆఫీస్ కి రాను పోను 140 కిలోమీటర్లు రోజూ డ్రైవింగ్ చేసే పని తప్పింది. 1,600 లీటర్ల డీజిల్ ఆమేర భూమి పైకి ఉద్గారాలు వదలకుండా, అలాగే 27 వేల కిలోమీటర్లు మైలేజీ, కారు అరుగుదల పొదుపు చేశా. పనిలో పని నా శరీరాన్ని నా సమయాన్ని కూడా కాపాడుకున్నా.

😀 ఇక చివరగా కోరా తెలుగులో 100+ సమాధానాలు 100+ వీక్షణలు లు సంపాదించుకున్నా.

పోస్టు మొత్తం చదివినందుకు నెనర్లు. నూతన సంవత్సర శుభాకాంక్షలు!

జర్నీ - ప్రమాదాలు

 నేను టీనేజిలో ఉన్నప్పుడు, ప్రమాద వార్తలను చదివినప్పుడు / చూసినప్పుడల్లా, ఛా!! ఆ బస్సు / రైలులో నేను ఎందుకు లేను అని అనుకునేవాడిని; నేను అలాంటి బస్సు / రైలులో ప్రయాణిస్తూ ప్రమాదం నుండి అద్భుతంగా తప్పించుకున్నట్టు కలలు కనేవాడిని. కానీ, నేను ఇంజనీరింగు చేరేదాక ఎప్పుడూ జరగలేదు. * దయచేసి, నన్ను శాడిస్ట్ / సైకో / దుర్మార్గుడిగా భావించవద్దు.

ఏడేళ్ళ వయసులో ఒక మోస్తరు ప్రమాదమే జరిగింది - 80ల్లో ఒక రోజు విజయవాడ బెంజి సర్కిల్ దగ్గర, మా స్కూటరుని లారీ గుద్దింది. ముందు నించున్న అన్నయకి, నాన్నకి ఏం కాలేదుగానీ, వెనక కూర్చున్న నేను దొర్లకుంటూ దాదాపు లారి చక్రం దగ్గర పడ్డాను. చుట్టుపక్కలవారు అక్కడే ఉన్న డా|| సమరంగారి హాస్పిటలుకు తీసుకువెళ్ళారు. కొన్ని నెలల తరువాత, నాకు జ్వరం వచ్చినపుడు ఆయన దగ్గరకి తీసుకువెళితే గుర్తు పట్టి అడిగారు.

11 ఏళ్ళ వయసులో, బస్సులో వెనుక కుడి వైపు కిటికీ పక్కన ఒక్కడినీ కూర్చున్నాను, అమ్మ మరియు అన్నయ ముందు సీట్లలో కూర్చున్నారు. దారిలో ఒక గ్రామంలో బిజీగా ఉన్న రహదారిపై, బస్సు ఆగి ఉన్నప్పుడు, ఎదురుగా నుండి వస్తున్న లారీ వెనుక భాగం బస్సును తాకింది మరియు దాని వెనుక-తలుపు గొలుసులు నేను కూర్చున్న చోట కిటికీలో చిక్కుకున్నాయి. అమ్మతో సహా అందరూ భయపడ్డారు, కాని నేను దాన్ని సరదాగా చూస్తున్నాను. కిటికీ కూడా పగులకపోవటంతో థ్రిల్లింగ్గా అనిపించక చాలా బాధపడ్డాను.

ఇంజనీరింగ్ చేరాక ఈ దురద (ప్రమాదం జరగాలి, బతికి బయటపడాలి) విపరీతంగా పెరిగింది. నేను హైవేపై 40 కిలోమీటర్ల దూరంలో ఉన్న కళాశాలకు బస్సులో వెళ్లేవాడిని. దాదాపు ప్రతి వారం హైవేపై ప్రమాదాలు చూసేవాడిని. నేను చూసేటప్పుడు వాటిలో ఒక్కటీ ఎందుకు జరగదు? నేను వెళ్తున్న బస్సుకు ఎందుకు జరగదు? ఆ ప్రయాణాల్లో, నేను కొన్ని పెద్ద ప్రమాద దృశ్యాలను చూశాను. మేము వెళ్ళడానికి కొన్ని క్షణాలు ముందూ జరిగినవి ఉన్నాయి - మా బస్సుకు జరిగి ఉండవచ్చు కదా . అలాంటి ప్రమాదాలలో ఒక ప్రైవేట్ బస్సు యొక్క ఒక వైపు పూర్తిగా లేచిపోయి 30 మృతదేహాలను ఆటోలలోకి తరలించారు.

కానీ, నా ఎదురుచూపులు ఒక రోజు ఫలించాయి. మూడవ సంవత్సరంలో, నేను మరియు మరో నలుగురు క్లాస్‌మేట్స్ కాలేజీలో ఎక్స్‌ప్రెస్ బస్సులో ఎక్కాము. 10 నిమిషాల తరువాత, డ్రైవర్ ఒక ఓవర్‌లోడ్ (మిరప బస్తాలు) ట్రాక్టర్ని అధిగమించడానికి ప్రయత్నించాడు - ట్రాక్టర్ హైవే పక్క గుంటలో పడిపోయింది - అదే సమయంలో ఎదురుగా ఉన్న ఒక ట్రక్ మా బస్సును కుడి వైపున ీకొట్టింది. ఎవరూ గాయపడలేదు. మమ్మల్ని మరో బస్సులో పెట్టారు. ఈసారి, నేను డ్రైవర్ పక్కన నిలబడి ఉన్నాను. ప్రయాణంలో ఇరవై నిమిషాల తరువాత, ఒక 18-చక్రాల ట్రక్-ట్రైలర్‌ను అధిగమించడానికి ప్రయత్నిస్తున్నప్పుడు, బస్సు ట్రైలర్‌ను ముందు వైపు తాకింది. ప్రత్యక్ష ప్రమాదం చూడటం మరియు ఒకే ప్రయాణంలో రెండు సంఘటనలు జరగడం - బాగుందిగానీ చాలా త్వరగా అయిపోయింది, చిన్న హిటే అయినందున పూర్తిగా సంతృప్తి చెందలేదు. మళ్ళీ, ఎవరూ గాయపడలేదు.

ఇంకా ఎదురుచూస్తున్నా - కొన్ని నెలల తరువాత, నేనూ, నా స్నేహితుడు LM (వీడు బస్ ఎక్కగానే నిద్ర పోతాడు) కాలేజి తిరుగు ప్రయాణంలో బస్సు ఎక్కాం. నేను చివరి వరుస సీటు తీసుకున్నాను. వాడు ముందు వరుసలో ఉన్నాడు. LM నిద్ర ప్రారంభమైంది; నేను అడ్డంగా పడుకున్న చివరి వరుసలో నిద్రించడానికి ప్రయత్నించాను, కాని పట్టలేదు. కాబట్టి, నేను లేచి ఎడమవైపు కిటికీగుండా చూడటం ప్రారంభించాను; అకస్మాత్తుగా ఒక బ్యాంగ్! మరియు మరొక బ్యాంగ్! మా ముందున్న ఒక లారీ డ్రైవర్ ఆకస్మిక బ్రేక్‌ను కొట్టాడు; మా బస్సు డ్రైవర్ తన ప్రయత్నం చేసాడు, కాని గుద్దడాన్ని ఆపలేకపోయాడు; ముందు అద్దాలు పగిలాయి. అదే సమయంలో, మరొక లారీ మా బస్సును వెనుక నుండి ఢీకొట్టింది; ఇది పాత టాటా లారీ, ఇంజిన్ బయటకు ఉంటుంది. చివరి వరుస కుడి వైపున దెబ్బతిన్న లారీ ఇంజిన్ బస్సులోకి పొడుచుకు వచ్చింది. నేనక్కడే, ఈ గుద్దుకోవడాన్ని చూస్తూ అదే బస్సు చివరి వరుసలో ఎడమ వైపున ఉన్నాను.

లేదు, నేను షాకావ్వలేదు. నాకు గాయాలు కాలేదు. ఆకస్మిక బ్రేక్ కారణంగా బస్సులో చాలా మంది గాయపడ్డారు, ముఖ్యంగా ముందు సీట్లకు నుదుర్లు తగిలాయి. నేను LM ని నిద్ర లేపా - అవును, వాడు ఈ హడావిడిలోనూ ఇంకా నిద్రపోతున్నాడు - కళ్ళు రుద్దుకుంటూ అడిగాడు, “ఏమిటి! గుంటూరు అప్పుడే వచ్చిందా? ” - వాడిని తరువాత కాలేజీలో ఎంత ఏడిపించానో వేరే చెప్పనవసరం లేదు. అతను బస్సులలో నిద్రిస్తున్నప్పుడు జరిగిన వింత అనుభవాలు పూర్తి జవాబు రాయగలను.

వేరే బస్సు ఎక్కి గుంటూరు వచ్చాం. అక్కడ - ఆ క్షణం - నా కల – ఆ రెండో బస్సులోని ప్రతి ఒక్కరూ వివరాలు అడుగుతున్నారు మరియు నేను కథ చెబుతున్నాను - నేను ప్రత్యక్ష ప్రసారం చేసిన ప్రత్యక్ష ప్రమాదం.

ఆ తరువాత గత 17 ఏళ్లుగా హైదరాబాదు-విజయవాడ హైవేపై బస్సులో కొన్ని వందలసార్లు ప్రయాణం, కారులోనూ చాలా సార్లు నడుపుతూ వెళ్ళా - చిన్నచిన్నవి తప్ప ఏమీ జరగలేదు. స్వస్తి!

ఐటీ ఆర్కిటెక్చర్

 

ఐటీ ఆర్కిటెక్చర్‌లో ఎన్ని విభాగాలు ఉంటాయి?

ఐటి ఆర్కిటెక్చర్ కూడా ఇంటి ఆర్కిటెక్చర్ లాంటిదే . ఇక్కడ కూడా డిజైన్ చేసే సాఫ్ట్వేర్ సైజు కాంప్లెక్సిటీనీ బట్టి వివిధ రకాల ఆర్కిటెక్ట్లు ఉంటారు.

ఎంటర్ప్రైజ్ ఆర్కిటెక్ట్ -

మన ఇంటికే కాదు ఒక ఊరికి కూడా ఆర్కిటెక్ట్ కావాలి. వారిని మనం టౌన్ప్లానింగ్ అంటాము . వారు వీధులు ఎలా ఉండాలి, డ్రైనేజీ సిస్టం ఎలా ఉండాలి, చెత్త ఊరికి ఏ దిక్కులో పడేయాలి వంటివి ప్లాన్ చేస్తారు. ఎన్ని అంతస్తుల కి అనుమతి ఇవ్వవచ్చు, విదేశాల్లో అయితే ఫుట్పాత్ వెడల్పు ఎంత ఉండాలి, కాంపౌండ్ వాల్ ఎంత ఎత్తు ఉండాలి, కంచెకి ఎలాంటి మెటీరియల్ వాడొచ్చు, ఫ్లోర్ ఇండెక్స్ స్టాండర్డ్స్ కూడా ఉంటాయి. అలాగే ఎంటర్ప్రైజ్ ఆర్కిటెక్ట్లు ఒక సంస్థకి చెందిన ఆర్కిటెక్చర్ని ప్లానింగ్ చేస్తారు. ఉదాహరణకి ఫౌండేషన్ ప్రిన్సిపుల్స్, ప్లాట్ఫామ్లు, మోడళ్లు, స్టాండర్డ్స్, అలాగే టెక్నాలజీ రోడ్డు మ్యాప్ తయారు చేయటం వంటివి. వీరికి అధారిటీ ఎక్కువుంటుంది సీ.ఎక్స్.ఓ లెవెల్ ఎగ్జిక్యూటివ్ అధికారులని ఇన్ఫ్లుయెన్స్ చేసే అధికారం ఉంటుంది.

సిస్టం ఆర్కిటెక్ట్ లేదా అప్లికేషన్ ఆర్కిటెక్ట్ -

ఒక ఇంటిని డిజైన్ చేసే ఆర్కిటెక్ట్ కిటికీలు, తలుపులు ఎన్ని ఉండాలి, తలుపులు ఎటువైపు ఉండాలి, ఒక గది విస్తీర్ణం ఎంత ఉండాలి, నడవాలు ఎంత వెడల్పు ఉండాలి వంటివన్నీ ప్లాన్ చేస్తారు. అలాగే ఫ్లోరింగ్ - సీలింగ్ వంటి వాటికి ఎలాంటి మెటీరియల్ వాడాలి, వంటివి కూడా చెప్తారు, దగ్గరుండి చేయిస్తారు. అలాగే ఒక సిస్టంని బిల్డు చేయటానికి దానికి కావాల్సిన ఆర్కిటెక్చర్ ప్రతిపాదించడానికి, టెక్నాలజీ స్టాక్ ఎంపిక చేయడం, దాన్ని డెవలప్మెంట్ సహాయం చేయటానికి సిస్టం ఆర్కిటెక్ట్ లేదా అప్లికేషన్ ఆర్కిటెక్ట్ తోడ్పడతాడు. ఇతనికి ఆ సిస్టం లో వాడే టెక్నాలజీలు అన్ని తెలియాలి.

సొల్యూషన్ ఆర్కిటెక్ట్ -

వీరు ఒకరి కన్నా ఎక్కువ సిస్టమ్స్ తయారు చేయడానికి, వాటి మధ్య కనెక్షన్స్ అలాగే వివిధ పార్టీల మధ్య కమ్యూనికేషన్ నిర్వహించడం, బిజినెస్ డిస్కషన్స్ చేస్తారు . బిజినెస్ తో చర్చలు జరిపి వారి రిక్వైర్మెంట్స్ అర్థం చేసుకొని వారికి కావాల్సిన విధంగా ఒక సొల్యూషన్ తయారుచేస్తారు. ఆ సొల్యూషన్లో ఏ ప్లాట్ఫారాలు, ఎలాంటి టెక్నాలజీలు వాడాలి, ఇంటిగ్రేషన్ ఎలా ఉండాలి వంటివి వీరు నిర్వచిస్తారు. అప్లికేషన్ ఆర్కిటెక్ట్ ఒక ఇంటి స్థాయి అయితే, సొల్యూషన్ ఆర్కిటెక్ట్ ఒక అపార్టుమెంట్ ఒక గేటెడ్ కమ్యూనిటీ స్థాయి అనుకోవచ్చు.

టెక్నాలజీ ఆర్కిటెక్ట్ ఇన్ఫ్రాస్ట్రక్చర్ ఆర్కిటెక్ట్ -

వీరు బ్రిడ్జిలు కట్టే ఆర్కిటెక్ట్లులా, అలానే పెద్ద పెద్ద బిల్డింగ్ ల లో వైరింగ్ ప్లంబింగ్ ఎక్కడ ఉండాలి ఎలా ఉండాలి ప్లానింగ్ చేసే ఆర్కిటెక్ట్లు లాంటివారు. వీరు నెట్వర్కింగ్ , ఇన్ఫ్రాస్ట్రక్చర్ అంటే సర్వర్లు, డేటాబేస్ ఈరోజుల్లో క్లౌడ్ ఇన్ఫ్రాని ఆర్కిటెక్ట్ చేయటం డిఫైన్ చేయటం చేస్తారు.

డేటా ఆర్కిటెక్ట్ -

వీరు ఒక సంస్థకు సంబంధించిన డేటా ని ఎలా హ్యాండిల్ చేయాలి, ఎలా నిల్వ చేయాలి, డేటా ఫ్లో ఎలా జరగాలి, ఆర్కైవ్ ఎలా చేయాలి - ఇలా డేటా కి సంబంధించిన మొత్తం నిర్వచిస్తారు . ఇందులోనే ఇప్పుడు కొత్తగా ఎనలిటిక్స్ (విశ్లేషణ) కూడా చేరాయి.

ఇన్ఫర్మేషన్ ఆర్కిటెక్ట్ -

వీరు డేటా ఆర్కిటెక్ట్ వంటి వారే. కాకపోతే వీరు కేవలం అప్లికేషన్ల డేటా అనే కాకుండా , సంస్థకు సంబంధించిన మొత్తం సమాచారం అనగా ఫైల్స్, డాక్యుమెంట్లు, ఫార్మ్స్ వంటివి ఎలా నిర్వహించాలి, కంప్లయన్స అంటే గవర్నమెంట్ రెగ్యులెటరీ పాలసీలు, నియమాలను పాటిస్తున్నారా లేదా ఎలా చేయాలి వంటివి నిర్వచిస్తారు.

ప్రొడక్ట్ ఆర్కిటెక్ట్ ప్రొడక్ట్ ఇంటిగ్రేషన్ ఆర్కిటెక్ట్ -

వీరు ఏదైనా ఒక ప్రోడక్ట్ నిష్ణాతులై ఆ ప్రొడక్ట్స్ ని బిజినెస్ కి కావాల్సినటు ఎలా ఇంప్లిమెంట్ చేయాలి ,ఉన్న సిస్టమ్స్ కి ఎలా ఇంటిగ్రేట్ చేయాలి , వంటివి నిర్వహిస్తారు ఉదాహరణకు సేల్స్ ఫోర్స్ ఆర్కిటెక్ట్, ఎస్ఏపి ఆర్కిటెక్ట్, సర్వీస్ నౌ ఆర్కిటెక్ట్, పెగా ఆర్కిటెక్ట్ వంటివారు. అలాగే వివిధ ప్రోడక్ట్ కంపెనీలు వాటి ప్రొడక్ట్స్ ఇంప్లిమెంట్ చేయడానికి నియమించుకున్న ఆర్కిటెక్ట్స్. వీరు మన వాషింగ్ మెషిన్, ఏసీ, వాటర్ ప్యూరిఫైయర్ సర్వీస్ ఇంజినీర్ల వంటివారు.

సెక్యూరిటీ ఆర్కిటెక్ట్ - వీరు సంస్థకు చెందిన వివిధ అప్లికేషన్ యొక్క సెక్యూరిటీని నిర్వహిస్తారు.

పెర్ఫామెన్స్ ఆర్కిటెక్ట్ - వీరు పర్ఫామెన్స్ పెరామీటర్లు డిఫైన్ చేయటం, అప్లికేషన్ పర్ఫామెన్స్ ని టెస్ట్ చేయడం ఇంప్రూవ్ చేయటం వంటి వాటిలో పాల్గొంటారు.

బిజినెస్ / డొమైన్ ఆర్కిటెక్ట్లు -

వీరు సంస్థకు చెందిన బిజినెస్ అనాలసిస్ చేయడం, వాటి మధ్య గ్యాప్లు, ఫ్యూచర్ స్ట్రాటజీ (భవిష్యత్ ప్రణాళిక), అలాగే ఫ్యూచర్ రోడ్ మ్యాప్ వంటివి తయారు చేస్తారు. ఉదాహరణకి ఇన్సూరెన్స్ కంపెనీలో ఆర్కిటెక్ట్ అయితే తయారుచేసే పాలసీ ఎడ్మిన్ సిస్టంలో ఎలాంటి ఫీచర్లు ఉండాలి వంటివి నిర్వచిస్తారు.

యూఐ / యూఎక్స్ ఆర్కిటెక్ట్లు - వీరు అప్లికేషన్ల ఫ్రంట్ ఎండ్ని నిర్వచిస్తారు ఇంటీరియర్ డెకరేటర్లులాగన్నమాట.

ఇప్పుడు కొత్తగా వచ్చిన టెక్నాలజీల కి తగ్గట్టు క్లౌడ్ ఆర్కిటెక్ట్లు, ఆర్.పి.ఏ (రోబోటిక్ ప్రాసెస్ ఆటోమేషన్) ఆర్కిటెక్ట్లు, డేవ్ ఆప్స్ ఆర్కిటెక్ట్లు, ఆర్టిఫిషియల్ ఇంటెలిజెన్స్ మెషిన్ లెర్నింగ్ ఆర్కిటెక్ట్లు, మైక్రో సర్వీసెస్ ఆర్కిటెక్ట్లు వస్తున్నారు.

నా పదవ తరగతి పరీక్షలు - గ్రూపిజం

 పరీక్ష గురించి చెప్పేముందు మా స్కూల్ గురించి కొంచెం చెప్పాలి పదవ తరగతి క్లాస్ లో మేము ఐదుగురు మాత్రమే మా స్కూల్ స్టూడెంట్స్ మొత్తం 100-120 నే. మా అన్నయ్య చదివినప్పుడు అయితే వాళ్లు ఇద్దరు మాత్రమే క్లాసులో.

ఈ ఐదుగురిలో తమిళనాడు నుంచి వచ్చిన కవలలైన ఒక అన్న , చెల్లి. నేను, నా బెస్ట్ ఫ్రెండ్ అంజి. ఇక ఐదవ మెంబరు మా నాన్నగారి సంగీతం గురువుగారి చెల్లెలు.

తొమ్మిదవ తరగతిలో జరిగిన ఒక సంఘటన వలన ఏడాది చివరి మార్చిలో మా ప్రిన్సిపాల్ని తీసేశారుఒక ఇబ్బందికర జ్ఞాపకం. ఆయన మాకు మ్యాథ్స్, ఫిజిక్స్ చెప్పేవారు. అప్పటికే ఆయనతో గొడవ పడి అన్నాచెల్లెళ్ళు ఒక సారు దగ్గర ట్యూషను చేరారు. అలా ఆయన అర్థాంతరంగా వెళ్ళిపోవడంతో మా పాత మేడమ్ ఒకరు ప్రిన్సిపాలుగా వచ్చారు. నేను, అంజి సొంతంగా చదువుకొని పరీక్షలు వ్రాశాం.

పదవ తరగతికి వచ్చేసరికి వాళ్ళ ట్యూషన్ సారుని మాకు సైన్సు టీచరుగా తెచ్చారు. ఆయన, ఆయన తీసుకొచ్చిన మ్యాథ్సు సారు వారిపై పక్షపాతం చూపించేవారు. ఇంగ్లీషు, సోషల్ చెప్పే ప్రిన్సిపాలు పాత విద్యార్థులమని మాపై పక్షపాతం చూపిస్తుందని ఆ అన్నాచెల్లెళ్ళ ఆరోపణ.

ఉన్న ఐదుగురిలో ఎప్పుడూ నాకే మొదటి ర్యాంకు వచ్చేది. ఆ అన్న, చెల్లి కూడ బాగా చదివేవారు కానీ, వారు మ్యాథ్సులో వీకు. నాకు ఎప్పుడూ నూటికి నూరు వస్తాయి, దానితో కవరు చేసేవాడిని. వారు చాలా కాంపిటీటివ్గా ఉండేవారు. మొదటి ర్యాంకు కొట్టాలని ఎనిమిదవ తరగతి నుంచి తెగ ప్రయత్నించేవారు. వారి సారు వచ్చాక కూడా నేనే నెగ్గుకొస్తుండేసరికి కొంచెం రోషపడుతుండేవారు. టీచరు పేపర్లు దిద్దేటపుడు, మార్కులు ఇచ్చేటపుడు చూడాలి - అడ్డంగా నించునేవారు. అంజినేమో టీచరు చేయి తిప్పేదానిబట్టి గెస్ చేసి చెప్పి వారిని ఉడికించేవాడు.

ఇక ఫిబ్రవరి వచ్చి, సిలబస్ పూర్తి అయ్యేటప్పటికి వాళ్ళు ముగ్గురూ మళ్ళీ గొడవ పెట్టుకొని స్కూలుకి రావడం మానేశారు. నేను, అంజి మటుకు చివరి దాక వెళ్ళి రివిజను చేశాం.

---

ఇక అసలు పరీక్షలు మొదలయ్యాయి. మేమిద్దరం అర కిలోమీటరు నడిచి వెళ్ళి, సిటీబస్ ఎక్కి పది నిమిషాలు ప్రయాణించి సెంటరుకి వెళ్ళాం. రోజూ అలా సొంతంగానే వెళ్లేవారం. ఈ రోజుల్లో ఇంటరు-ఇంజనీరుంగు పరీక్షలకీ, ఉన్న ఊళ్ళో మొదటి రోజు ఉద్యోగం చేరడానికీ ఫ్యామిలీ మొత్తం వచ్చి దింపడం చూస్తుంటే నవ్వొస్తుంది.

సరే అక్కడ వారు ముగ్గురూ కనిపించారుగానీ మాతో మాట్లాడలేదు. రెండవ రోజు తెలిసిందీ,ఆ అన్నాచెల్లెళ్ళకీ - నెంబర్ 5కి కూడ గొడవ అయ్యిందని.

అలా ఉన్న ఐదుగురం మూడు వర్గాలు అయ్యామన్నమాట.

ఇంగ్లీషు పరీక్షకి, గ్రామరు కోసం ఆ నెంబర్ 5 మాతో పూర్తిగా మాట కలిపింది. చెప్పాను కదండీ, అన్నాచెల్లెళ్ళు మ్యాథ్సులో వీకు అని - మ్యాథ్సు పరీక్షకి మాట కలిపారు.

అలా చివరికి అందరం కలిసిపోయాం.

---

పరీక్షలు ఎలా రాశామంటే - నాకు గుర్తున్నంతవరకు పరీక్షా సమయం ఉ|| 10.00 – 1.00 మ|| వరకు. ఆరింటికి లేచి, ఒక గంట పుస్తకాలు తిప్పేవాడిని. 9 కల్లా బయలుదేరి, సెంటరుకి వెళ్ళేవారం. పరీక్షయ్యాక ఇంటికొచ్చి, అన్నం తిని నిద్రపోయేవాడిని. 4కి లేచి, అంజివాళ్ళింటికి పొయ్యేవాడిని. క్రికెట్ ఆడి చీకటి పడ్డాక ఇంటికొచ్చేవాడిని. 7–7.30 కి పుస్తకాలు తీసేవాడిని. ఒక 9–9.30 దాక చదివి, అన్నం తిని నిద్రపోయేవాడిని. మళ్ళీ ఉ|| 6కే లేవడం. అతిసయోక్తి అనుకోపొతే నేనేప్పుడూ తెల్లవారి లేచి చదవలేదు. ఇంజనీరింగులోనూ, కొన్ని (5–6) ఫైనల్ పరీక్షలకి మటుకు రాత్రి 11.30 వరకు చదివాను, పొద్దునే 7.30కి బస్ ఎక్కి వేరే ఊరు వెళ్ళి వ్రాయాలి కాబట్టి.

---

అలా ఆడుతూ పాడుతూ వ్రాసిన నాకు 488/600 (81.3%) వచ్చాయి. మ్యాథ్సులో 98 వచ్చాయి. హిందీలో 50 చిల్లర వచ్చాయి. ఆ రోజుల్లో (1990లు) పదిలో 500 దాటితే తెలివైనవారిగా చూసేవారు. కొంచెం శ్రద్ధ పెట్టుంటే 500 దాటేవిగా అనిపించింది అప్పట్లో.

ప్రపంచ ఎడమచేతివాటంవారి దినం - ఆగస్టు 13

ఈరోజు, ఆగస్టు 13, ప్రపంచ ఎడమచేతివాటంవారి దినం. మాకంటూ ప్రత్యేకంగా ఒక రోజు ఉందని కూడా మాలో చాలా మందికి తెలియదు. ఎందుకంటే, మాలో చాలా మందిని చిన్నపుడే బలవంతంగా కుడి చేయి వాడటానికి మార్చేస్తారు కాబట్టి.

కానీ ఎడమ చేతివాటం అంటే - కేవలం ఎడమ చేత్తో వ్రాయడం, ఎడమ చేత్తో బంతి విసరడం కాదు.

ఒక్కసారి మీ రోజువారి జీవితంలోకి తొంగిచూసి ఎన్ని పనులు మీరు కుడి-చేయి బదులు ఎడమ చేత్తో చేయగలరో చూడండి, ఎన్ని వస్తువులు/ఉపకరణాలు కుడి చేతివారికి డిజైన్ చేయబడి ఉన్నాయో చూడండీ -

వాష్ బేసిన్ నల్లా (త్యాప్) ఎడమ చేత్తో తిప్పండి. ఫ్రిజ్ తలుపు ఎడమ చేత్తో తీయండి. పాల ప్యాకెట్ కత్తెరతో కత్తిరించడానికి ఎడమ చేయి వాడండి. పొయ్యి బర్నరు, గ్యాస్ రెగులాటర్ ఎడమ చేత్తో తిప్పండి. కుక్కరుపైన మూత ఎడమ చేత్తో తిప్పండి. పీలరుతో తొక్క తీయండి. మీ చాకుకి ఒకవైపే పదును ఉంటె అదీ తెగదు. సీసా/డబ్బా మూతలు ఎడమ చేత్తో తిప్పండి.

ఫ్లష్ ట్యాంక్ నాబ్ ఎటు వైపు ఉంది? టీవీ రిమోటు ఆన్/ఆఫ్ బటన్ ఎక్కడుంది? కుడివైపు పై అంచున (టాప్ రైట్). చాలా ఇళ్ళల్లో, ప్లగ్ సాకెట్ ఎడమ వైపు, దాని స్విచ్ కుడి వైపు ఉంటాయి. బీరువా/అల్మరా తలుపుల హ్యాండిల్స్ కుడి చేత్తో తీయడానికి ఉంటాయి.

మీ చొక్కా బొత్తాలు (బటన్లు) ఒకసారి కేవలం ఎడమ చేత్తో పెట్టుకోండి, తీయండి. పాంట్ జిప్ ఎడమ చేత్తో పైకి లాగండి. జేబులో పెన్/చిల్లర ఎడం చేత్తో తీయండి.
ఎవరికన్నా ఆ డబ్బులు ఎడమ చేత్తో ఇవ్వండి. ఏటియంలో కార్డు ఎడమ చేత్తో పెట్టి, పిన్ ఎడమ చేత్తో కొట్టండి. ఫోను పవర్/వాల్యూం బటన్లు సాధారణంగా ఎటు వైపు ఉంటాయి?

స్కూల్లో/కాలేజిలో: జెల్ పెన్, లేదా స్కెచ్‌పెన్‌తో గీయండి. పెన్సిల్ ఎడమ చేత్తో, షార్పెనర్ కుడి చేత్తో పట్టుకుని చెక్కండి. జామెట్రీ తరగతిలో స్కేలు (రూలర్) కుడి చేతిలో, పెంచిల్ ఎడమ చేత్తో పట్టుకొని 5 సెం.మీ. గీత గీయండి. 0-5 చూస్కొని గీసారా? స్కేలు తిప్పి లేదా 15-10 గీసారా? ఇంజనీరింగు కాలేజిలో ద్రాఫ్టరు ఎడమ చేత్తో వ్రాసేవారికి ఎంత కష్టమో ఎపుడన్నా ఆలోచించారా?

చెక్కు పుస్తకంలో, పిల్లల డయరీలలో, ఆఫీసు అటెండెన్సు రిజిస్టరులో, కొరియరు అబ్బాయి ఇచ్చే బిల్లు కాగితంపై సంతకం ఎడమ చేత్తో పెట్టండి. - ఆ సంతకం పెట్టే కాలం ఎప్పుడూ పుస్తకం/కాగితం కుడి చేతి అంచున ఉంటుంది.

ఇక కేవలం చేతివాటమే కాదు, కాలివాటం-కన్నువాటం కూడా ఉంటాయి. వారు ఎడమ కాలుతో ఫుట్బాల్ ఆడతారు. ఉదాహరణకి కెమెరాలోకి ఎడమ కన్నుతో చూస్తారు. నాకు డీఎసెలార్ కెమెరాను వాడేటపుడు నా ఎడమ చెంపకున్న జిడ్డంతా ఆ కెమెరాకే ఉంటుంది - కేవలం, కెమెరాని కుడి చేత్తో పట్టుకొని, కుడి కన్నుతో చూసి, కుడి వేలితో షట్టర్ బటన్ నొక్కడనికి డిజైన్ చేయబడినవి.

ఇపుడు మీకు అర్ఠం అయి ఉంటుంది, మా పెడసరి-పుఱ్ఱెచేతి వాటం వాళ్ళ రోజువారి జీవితాలు. అది ఒక జీవన శైలి. మాకు మీకులాగా నాతురల్గా రానిది, మేము నెమ్మదిగా అలవాటు చేస్కునేవి. మేము చాలా వరకు చిన్నప్పటి నుండి అలవాటు చేస్కుంటాం. కానీ నాచురల్గా లేచే ఎడమ చేయి ఊరుకోడుగా - అప్పుడప్పు అదే కుడి చేయి కన్నా ముందు లేస్తూ ఉంటుంది.

అందుకే మీ ఇంట్లో చిన్న పిల్లలు ఎవరన్నా ఎడమ చేతివాటం లక్షణలు చూపిస్తూ ఉంటే, దయ చేసి వారిని హేళన చేయటం, ఎడమ చేయి మెలేసి, "అమ్మా/నాన్నా/తీచర్/సార్!, చేయి నొప్పుడుతుంది" అన్నా బలవంతాన కుడి చేత్తో వ్రాయించడం , అన్ని పనులు కుడి చేత్తో చేయించడం లాంటివి చేయమాకండి. వారికి ఏ చేయి వీలయితే అది వాడనివ్వండి. లేకపోతే వారి మానసిక స్థితిపై తీవ్ర ప్రభావం చూపుతుంది.

చివరిగా - ఎడమ చేతివారు క్రియేటివ్, ఎమోషనల్, అనలిటికల్ - వగైరా కొన్ని భావనలు ఉన్నాయి, కొన్ని థియరీలు ఉన్నాయి. ఇవి ఇంకా పుర్తిగా శాస్త్రీయంగా/వైద్యపరంగా నిరూపించబడలేదు.

హంపీ యాత్ర - పాత జ్ఞాపకాలు

చిన్నప్పుడు అమ్మా-నాన్నలతో నగరాలు-పల్లెటుళ్ళు-తీర్ధయాత్రలు చాలా తిరిగాను. అలాగే నా ఉద్యోగంలో భాగంగా దేశంలోని విభిన్న నగరాలు, అమెరికా వెళ్ళినప్పుడు అక్కడి ముఖ్య ప్రదేశాలు బాగానే తిరిగాను. స్నేహితులతో, అలాగే పెళ్ళయ్యాక వేసిన ట్రిప్పులు చాలానే ఉన్నాయి. ఇవన్నీ తృప్తి కలిగించినవే.

కానీ అన్నిటికన్నా సంతృప్తి కలిగించినదీ, ఇప్పటికీ మర్చిపోలేని జ్ఞాపకాలు ఇచ్చినదీ 2006లో మా కుటుంబం - అమ్మా-నాన్నా-అన్న-నేను మాత్రమే చేసిన హంపీ యాత్ర.

అవి నేను అన్నయ్య ఉద్యోగంలో చేరి రెండు ఏళ్ళు నిండిన రోజులు. ఇద్దరం ఎక్కడికయినా వెళ్ళాలి అనుకున్నాం. అన్నయ్యకి బొమ్మలు అంటే ఇష్టం కాబట్టి అజంతా-ఎల్లోరా వెళ్ళలి అనుకున్నాం. కానీ అక్కడ చాలా దూరం నడవాల్సి ఉంటుంది - అమ్మా-నాన్న నడవలేరేమోనని, ఇంకెక్కడికి అని ఆలోచించి హంపీ నిర్ణయించాం. మా నాన్నగారు, నేను ఇంక పెద్దయిపోయాను రాలేను మీరెళ్ళండీ అన్నారు. ఒక నెలపాటు ఫోన్లు చేసి ఒప్పించాల్సి వచ్చింది.

గుంటూరు నుండి హోస్పేట్‌కి రైలులో వెళ్ళాం. అక్కడ ఒక హోటల్లో రూము తీసుకొని రెండు రోజులు హంపీ మొత్తం తిర్గాము. అమ్మకి విరూపాక్షుడు నచ్చాడు, అన్నయకి బొమ్మలు గీసుకోవడనికి నచ్చింది, నేను నాకు నచ్చిన ఫొటోలు తీసుకున్నా. నాన్న అప్పటికే దేశం మొత్తం చాలా గుళ్ళు చూసారు కావున అయనకి అంత కొత్తగా లేదు కానీ, హంపీ మొదటిసారి కావడంతో కొంచెం ఆసక్తి ప్రదర్శించారు.

అక్కడ నడిచీ నడిచీ అలసిపోవటంతో ఇంక లేపాక్షికిలాంటివి పక్కకు తోసి ఇంటికి వచ్చాం.

హంపీ విశేషాలు ఇక్కడ వ్రాసి విసిగించను - కొన్ని ఫొటోలు మటుకు పెడతాను. ఇవన్నీ మామూలు పీ&ఎస్ కెమెరాతో తీసినవి.

ఇద్దరం పెద్దయ్యాక, మా డబ్బులతో - మా కుటుంబం వరకే - అమ్మా-నాన్నలని అలా తిప్పాము - అదే అత్యంత తృప్తికరమైన సంతోషకరమైన అనుభవం-జ్ఞాపకం.

విరూపాక్ష దేవాలయం

అన్నయ్య కూడా వీళ్ళలాగా కూర్చొని బొమ్మ గీశాడు. ఆయన బొమ్మలు మీరు చూడాలనుకొంటే - ఆయన ఎఫ్బీ పేజీ: Srini yeturi

నేను అమ్మా-నాన్నలతో -

నేను వాడిన వాహనాలు - - కారు కొనాలనుకుంటున్నారా?

నాకు ఊహ తెలిసాక, నేను వాడిన , నాకు కొనబడిన కొత్త వాహనం పెక్కుమందికి లాగా ఒక సైకిల్. 1994లో నా 8వ తరగతిలో నాన్న నాకు కొనిపెట్టారు. అది అప్పటికి అందరికి అందరు వాడే బీఎస్ఏ ఎస్.ఎల్.ఆర్ కాదు, బండ టైర్ల హెర్కులెస్ ఎంటీబీ కాదు - హీరో ఇంపాక్ట్ - స్ట్రయిట్ హ్యాండిల్ బార్, సన్న టైర్లతో భిన్నంగా ఉండేది.

అది 36 ఏళ్ల తరువాత ఇప్పటికీ రన్నింగులో ఉంది. వెళ్లిన్నప్పుడల్లా గాలి కొట్టి, ఆయిల్ వేస్తా. క్రిందిది నేను మొన్న సంక్రాంతికి దిగిన చిత్రం.

నేను కాలేజీలో ఉన్నపుడు, ఉద్యోగంలో చేరినపుడు నాన్న బండి కొనిపెడతన్నారుగాని నేను తిరస్కరించాను. నాకు అప్పుడు గేర్ లెస్ బండ్లు (నాన్న లూనా, స్కూటీలు) నడపడం వచ్చుగాని నా సొంత బండి లోను లేకుండా, పూర్తి వెల డౌన్ పేమెంట్ చేసి కొనుక్కోవాలని కోరిక. ఉద్యోగం వచ్చిన ఏడాదికి 2006లో 46000 పూర్తి డబ్బులు చెల్లించి నడపడం వచ్చిన మిత్రుడిని షోరూమ్ తీసుకు వెళ్లి ఇంటికి తెచ్చుకున్నాను. ఒక వారంపాటు పొద్దున్నే లేచి నడిపి నేర్చుకున్నాను. పనిలో పని కారు డ్రైవింగ్ నేర్చుకొని రెండూ చక్కగా డ్రైవ్ - టెస్ట్ ఆర్టీఓ కార్యాలయంలో చేసి లైసెన్స్ తెచ్చుకున్నా. బండి పేరు 'హీరో హోండా ప్యాషన్ ప్లస్' - బ్లూ/బ్లాక్ (నీలం-నలుపు). ఎందుకంటే నాకు నీలం రంగు ఇష్టం. అప్పటికి హీరో-బజాజ్లో మొదటిదే మన్నికయినది. నాకు స్ప్లేన్డర్ పొట్టి అనిపించింది . ఈ బండి నేను ఇప్పటికి దాని 15వ సంవత్సరంలో వాడుతున్నా.

2011లో రెండుసార్లు అమెరికా వెళ్లివచ్చాక, అక్కడ కూడా కారు నేర్చుకుని తిరిగాక (అక్కడ కారు కొనలేదు), ఇక్కడ కూడా కారు ఉంటే బాగుంటుంది, ఆ ఊరు-ఈ ఊరు తిరగచ్చు అనిపించింది. నాకు వ్యాగన్-ఆర్ కారు కొనుక్కోవాలని కోరిక. ఒక రెండు వారలు హైదరాబాదులోని సెకండ్ హ్యాండ్ షోరూములన్ని తిరిగాను. వాడినది ఎందుకంటే ఒకటి ఇండియాలో డ్రైవింగ్ అలవాటు అవ్వడానికి, రెండు నేను లోనికి వ్యతిరేకం, మొత్తం డబ్బులు ఇచ్చి కొనాలని, మూడు - నేను ఇంకా అద్దె ఇళ్లల్లో తిరుగుతున్నా - రోడ్డుపై పార్కింగ్ చేస్కోవాలి కావున, నాలుగు - మళ్ళీ అమెరికా పంపించచ్చు .

మూడో వారం మా మామయ్యని హైదరాబాద్ రమ్మని కోరాను. ఇద్దరం బీహెచ్ ఈ యల్ నుండి ఎల్బీనగర్ దాక అన్ని షాపులు తిరిగాం. ఏ కారు నచ్చలేదు. ఇంక నన్ను ఎల్బీనగర్ క్రాస్రోడ్డులో దింపి మామయ్య ఊరు వెళతాను అన్నాడు. అక్కడ సిగ్నల్ దగ్గర ఆగినపుడు హ్యుందాయ్ షోరూములో డిస్ప్లేగా ఉంచిన శాంత్రో మామకు నచ్చింది. నాకు వ్యాగన్-ఆర్ఏ కావాలి, శాంత్రో వద్దు అన్న, ముందు చూద్దాం పద అని తీసుకు వెళ్ళాడు. ఆ కారు కండిషన్ చాలా బాగుంది, వేళా సబబుగా ఉంది. అప్పటికి అప్పుడు కొనేశాము. వాడిని సర్వీసింగ్ చేసి తరువాతి రోజు డెలివరీ చేయమన్నాం. ఆలా వ్యాగన్ ఆర్ అని మూడు వారలు తిరిగి ఒక శాంత్రో కొన్నాను.

ఏ మాటకామాట ఆ కారుని నేను పిచ్చి తిప్పుళ్ళు తిప్పాను. లింగంపల్లి నుండి ఘట్కేసర్ సిటీలో నుండి అంటే ఒకవైపు 45+, రెండు వైపులా 100 కిమీ రోజుకి, నెలకి 3000 వేలు తిప్పాను 4 ఏళ్ళపాటు - చక్కగా తిరిగింది ఏ పేచీ పెట్టకుండా . సిటీలో లీటరుకు 15 కిమీ, హైవేపై 20 కిమీ మైలేజ్ ఇచ్చేది. మిత్రులకి, చుట్టాలకి నా కారు బాగా నచ్చింది. ఒకవేళ అమ్మితే వాళ్ళకే ఇమ్మని చాలా మంది అడిగారు.

ఇలా రోజుకి 100 తిరుగుతున్నాను. పైగా ఇక ఆఫీసుకి ఓఆర్ఆర్ పై వెళదాము అనుకున్న - అప్పుడు 140 కిమీ అవుతుంది. ఇందులో ఎయిర్ బ్యాగులు లేవు, ఏబీఎస్ లేదు - అందుకని కొత్త కారు కొందాము అని నిర్ణయించుకున్నా.

నేను కచ్చితంగా 7-సీటర్ కొనాలని నిర్ణయించుకున్నా - ఎందుకంటే మా అన్న కుటుంబం హైదరాబాదు వచ్చినపుడు రెండు కుటుంబాలు + అమ్మ (నలుగురు పిల్లలతో) తిరగడానికి ఇరుకు అనిపించింది. అప్పుడు నాకు ఉన్నవి - ఎర్టిగా, హోండా బీఆర్-వి, మహీంద్రా ఎక్స్యూవీ 500 - అందులో చివరిది మరీ గభేళా అనిపించింది - నా పార్కింగులో పట్టదు. బీఆర్-వి 3 లక్షలు ఎక్కువుండటంతో, దానితో డీసెల్ నా బడ్జెట్ దాటటంతో, అంత సక్సెఫుల్ మోడల్ కాకపోవడం, ఎర్టిగా మైలేజ్ ఎక్కువుండడం, మారుతికి ఉన్న సర్వీస్ నెట్వర్క్ వలన, నాకు నచ్చిన ఎర్టిగావైపు మొగ్గాను. దాంతోపాటు నాకు నచ్చిన నీలం (బ్లూ) రంగు కూడా దొరికింది. 2 ఏండ్లలో దాదాపు 40వేలు తిరిగాను.

ఇక కారు కొనాలనుకునేవారికి నా అభిప్రాయాలు (జీవితంలో ఒక్కసారి కొనాలనుకునే మధ్యతరగతివారికి, 2-3 ఏళ్ళకి కార్లు-బైకులు మార్చేవారికి కాదు) -

• కొత్త కారు లేదా వాడిన కారు కొనడానికి కార్వేల్, కార్డేఖో లాంటి వెబ్సైట్లు, టీం బిహెచ్పీ లాంటి సైట్లలో మంచి సమీక్షలు, సలహాలు ఉంటాయి. నేను అంతకన్నా చక్కగా వివరించలేను.
• కారు ఒక డిప్రిషియేటింగ్ వస్తువు - షోరూమ్ గేటు దాటింది అంటే ఒక ఏభైవేల నుండి లక్షన్నర విలువ తగ్గుతుంది. ప్రతి ఏడాది తగ్గుతూనే ఉంటుంది. దానికి తోడు, ప్రతి సంవత్సరం బీమా, సర్వీసింగ్ ఖర్చులు అదనం. అందుకని, మీ నెలవారీ ఉపయోగం అందుకు తగ్గట్టు ఉంటేనే కొనండి. ఊరికే డాబుకి , ప్రదర్శనకు అలంకారప్రాయంగా మాత్రం వద్దు.
• ఓలా లాంటి క్యాబ్ సౌకర్యాలు వచ్చాక కేవలం సిటీలో తిరగడానికి అయితే కారు అనవసరం.
• బైకు నడపడానికి, కారు నడపడానికి చాలా తేడా ఉంది. మనము స్టీరింగ్ పట్టుకున్న ప్రతిసారి రోడ్ పై ప్రతి ప్రాణం గురించి ప్రతి క్షణం ఆలోచిస్తూ నడపాలి. అలా నడపగలము అనుకుంటేనే కారుని కొని రోడ్డుపైకి తేవాలి.
• ఇక పార్కింగ్ సౌకర్యం ఉంటేనే కారు కొనుక్కోండి. నేను అద్దె ఇళ్లలో ఉన్నపుడు చాల ఇబ్బంది పడ్డాను. ఒక గ్రూప్ హౌసులో కింద పార్కింగ్ చూసుకొని, అడ్వాన్స్ ఇచ్చాక - తీరా ఇల్లు మారి కారు తీసుకువెళితే అక్కడ వేరే కారు ఉంది. ఓనరు, "అనుకోకుండా వేరే పోర్షనులోని మా చుట్టాల అబ్బాయి కారు కొన్నాడు, మీది బయట పెట్టుకోండి అన్నాడు ", అలా నా కారుని రోడ్డుపై ఎండావానలకి ఏడాదిపాటు నిలపాల్సి వచ్చింది.

కానీ ఒక్కొక్కసారి కారు ఉంటే ఉపయోగాలు కూడా ఉన్నాయి

• ఏదన్న అత్యవసరంగ వెళ్లాల్సి ఉంటే కారు ఉపయోగిస్తుంది.
• మా బామ్మ పోయారని తెల్లవారుజామున 4 గంటలకి ఫోను వస్తే 11 గంటలకల్లా గుంటూరులో అందుకున్నాము.
• మా పాపకి అర్థరాత్రి 3 గంటలకి ఒక ఆరోగ్య సమస్య వస్తే వెంటనే కారులో హాస్పిటల్కి తీసుకువెళ్లి, వారు రాసిన మందులు వారి ఫార్మసీలో దొరక్కపోతే ఒక గంటపాటు ఒక 10 షాపులు తిరిగి దొరకపుచ్చుకొని 5 గంటలకి ఇంటికి వచ్చాము. అది బండి మీద చేయగలిగే పని కాదు, ఓలా-ఉబర్ ఇప్పటిలా ఉన్న కాలం కాదు. ఇప్పుడైనా ఆ ఆడ్ సమయంలో దొరికేవి కాదేమో.
• పిల్లలు-పెద్దవారు ఉన్నపుడు దూర ప్రయాణాలు సౌకర్యంగా ఉంటాయి, ఒక్కొక్కసారి రైలు-బస్ కన్నా తక్కువ ఖర్చులో అవుతుంది కూడా.

నా జీవితాన్ని ప్రభావితం చేసిన ఒక ప్రయాణం

ముందు మాట - 'ఎవడే  సుబ్రహ్మణ్యం' సినిమాలాంటి ఆత్మ శోథన వగైరా అనుభవాలైతేలేవు ఇందులో. 

---

అవి 2003లో ఇంజినీరింగ్ పూర్తి చేసి, వారానికి ఒకసారి ఇంటర్నెట్ సెంటర్కి వెళ్లి వివిధ కంపెనీల వెబ్సైట్లకి రెజ్యుమే  ఎక్కించి, వాడు రాత పరీక్షకి  పిలుస్తారేమో అని ఎదురు చూస్తున్న రోజులు.  నాకు ఇష్టం లేకున్నా బ్యాంకు ఉద్యోగం విరమణ చేసిన నాన్నగారికోసం ఒక జాతీయ బ్యాంకుకి కూడా అప్లై చేశాను.

మూడు-నాలుగు నెలలు ఎదురుచూసినా  పిలుపులు లేకపోవడంతో,  ఒక ఇంజనీరింగ్ కాలేజీ లెక్చరర్ ఉద్యోగంకి వెళ్ళితే ఎదురైన ఒక చేదు అనుభవంతో  (అది కూడా ఈ  ప్రశ్నకి జవాబుగా వ్రాయవచ్చు, గానీ  ఇపుడు వ్రాసేది ఇంకా పెద్ద అనుభవం) ఇంట్లో ఖాళీగా కూర్చోవడం ఎందుకని   - విజయవాడలో మా అన్నయ హౌస్-సర్జన్ చేస్తుంటే వాళ్ల  గదిలోకి మారి  అక్కడ గేట్ కోచింగుకి చేరాను. 

అలా రోజూ  కోచింగు క్లాసులకి వెళుతూ అలవాటు పడుతుండగా ఎప్పుడో అప్లై చేసిన ఆ జాతీయ బ్యాంకు  రాత పరీక్ష వచ్చే వారమే  చెన్నైలో అని ఉత్తరం వచ్చింది. నాకు బ్యాంకు ఉద్యోగం చేయాలని లేదు. పైగా క్లాసులు పోతాయి. కానీ అన్నయ-నాన్న ఊరికే ఒక అనుభవం వస్తుంది వెళ్ళిరా అన్నారు.  ఇద్దరికీ నాకు తోడు రావడానికి కుదరలేదు. అయినా అప్పటికే నేను కొన్ని ఒంటరి ప్రయాణాలు  చేసి ఉన్నాను, కానీ రాష్ట్రం దాటి ఒంటరిగా వెళ్ళలేదు ఎప్పుడూ. 

సరేనని ఒక బ్యాగు పట్టుకొని పరీక్ష  ముందురోజు పొద్దున్నే ఐదింటికి సిటీబస్ ఎక్కి రైల్వేస్టేషనుకి వెళ్ళాను. ఆరింటికి పినాకిని ఎక్స్ప్రెస్ ఎక్కాను.  ఏడు  గంటలు ఒంటరి ప్రయాణం చేసి చెన్నై సెంట్రల్ లో దిగాను. తెలుగు-తమిళం (అప్పటికి నాకు ఒక స్కూలు మిత్రుడి చలవతో తమిళ లిపి  చదవడం వచ్చు, చూసిన  సినిమాల ప్రభావంతో కొంచెం అర్థం అవుతుంది )  కలిపి వారినీ -వీరినీ  అడిగి పరీక్షా కేంద్రమున్న తేయనంపేటకి బస్సు కనుక్కొని ఎక్కాను.  అక్కడి దిగి నెమ్మదిగా వెతుక్కుంటూ ఒక అరగంట నడచి వెళ్లి పరీక్షాకేంద్రం పట్టుకున్నా.  అప్పుడు ఆకలి మొదలయింది  పొద్దున్న అయిదింటి నుండి తిరుగుతున్నా కదా.

ఏమన్నా  తిందామని చూస్తే ఒక్క మెస్-టిఫిన్ సెంటర్ లాంటిది కనిపించట్లేదు. మొత్తం పోష్ ఏరియా . మన బంజారా హిల్స్  నయమనిపించింది. ఆలా వెతకగా ఎప్పుడో మూడున్నరకి ఒక చిన్న రోడ్ సైడ్  స్టాల్ కనిపించింది. అక్కడ తిన్నాక వారినే అడిగాను దగ్గరలో లాడ్జి లాంటివి ఉన్నాయేమో అని అడిగాను. (ఇవన్నీ మొబైల్ , గూగుల్ మ్యాప్స్ లేని రోజులు). టీ నగర్ వెళ్లామన్నారు. ఒకటో రెండో  కిమీలు  నడిచి టీ  నగర్ లో ఒక లాడ్జి పట్టుకున్నాను. 

 

క్రింద డబ్బులు కట్టి పైకి వెళ్లి చూసితె సినిమాకనిపించింది. అక్కడ గదులు లేవు. ప్లైవుడ్ తో పార్టిషన్లు. ఒక్క దానిలో ఒకటే మంచం పట్టేంత స్థలం. కామన్ బాత్రూమ్.  సరే ఒక్క రాత్రికే కదాని అనుకున్నా. స్నానం  చేసి ఏమన్నా  తిందామని రోడ్డుపైకి వెళ్ళాను . 

అది దీపావళి ముందు వీకెండ్. తమిళులకు ముఖ్య పండగ కాబట్టి టీ  నగర్ షాపింగ్ సెంటర్ కాబట్టి కిటకిటలాడుతోంది. చిన్నప్పుడు  కలకత్తా - చెన్నై వెళ్ళినపుడు జనాలని  చూసినా -  అంత మంది జనం ఒక సముద్రంలో ఎప్పుడూ  చూడలేదు  -  ఎంతైనా మహానగరంకదా - తరువాత ఢిల్లీ, న్యూయార్క్, హైదరాబాదు చార్మినారులో చూసాను. 

అప్పుడు నా  మనస్సు నిండా చాలా  ఆలోచనలు. ఈ ప్రపంచంలో, ఈ జనసంద్రంలో నేనేంటి, నేను ఏమి సాధించాలి, ఆ షాపింగులో అన్ని మత, ఆర్థిక వర్గాల కుటుంబాలు చూసి నా  జీవితం గురించి . అయినా అప్పటికే నేను "లోన్ థింకర్"ని - ఈ ఆలోచనలు ఎప్పుడూ ఉండేవే, కాకపోతే ఆ రోజు కొంచెం ఎక్కువైనాయి. 

ఒక ఎస్టీడీ బూత్  చూసుకొని, ఇంటికి ఫోన్ చేసి చెప్పాను  - చేరాను, రూము తీసుకున్నానని.  ఒక దోశ  తిని రూముకి (అదే తడికలు) వచ్చాను. అక్కడ ఒంటరిగా ఉంటున్న చిరుద్యోగులని చూసాక చాలా ఆలోచనలు మళ్ళీ . 

మరుసటి రోజు పొద్దున్నే తయారయి, మళ్ళీ  రెండు కిమీలు  నడిచి పరీక్షా కేంద్రం చేరుకున్నా. అక్కడ కొందరు తెలుగువారు పరిచయం అయ్యారు. వారంతా డిగ్రీ-పీజీవారు . నేను ఇంజనీరింగ్ అని చెప్పా. బీటెక్ లు కూడా మాకు పోటీ వస్తే ఎలాగండి అని దాదాపు గొడవ పెట్టుకున్నారు. ఇది 2003లో, ఇప్పటిలా అందరూ  పీఓలు అయ్యే రోజులు కావు. 

పరీక్ష వ్రాసి, రూముకి వచ్చి ఖాళీచేసి మళ్ళీ  సిటీబస్సు ఎక్కి చెన్నై సెంట్రల్ కి వెళ్ళాను. అక్కడ, గుంటూరు వెళ్లే హైదరాబాద్ ఎక్స్ప్రెస్ నాలుగు గంటలకి. టిఫిన్ చేసి, టిక్కెట్ కొనుక్కొని ప్లాట్ఫారంకి చేరాను. ఒక పోర్ట్రర్ వచ్చి సీటు కావాలా (జనరల్ బోగీలో) , 50రూ  ఇవ్వమన్నాడు.  వద్దని చెప్పా. రైలు రాగానే 3-4 పోర్తర్లు రన్నింగులో ఎక్కి పత్రికలతో సీట్లు ఆపారు. నేను ఎక్కి, వాడితో గొడవ పెట్టుకొని, వాడి పేపరు పక్కన పడేసి కూర్చున్నా. 

రాత్రి ఒంటిగంటకు గుంటూరులో దిగి, ఇంటికి నడుచుంటూ వెళ్ళాను . 

అదండీ, నా జీవితాన్ని ప్రభావం చేసిన ప్రయాణం.  అంతకు ముందూ , ఆ తరువాతా చాలా  ఒంటరి, ఛాలెంజింగ్ ప్రయాణాలు చేశానుగానీ, ఈ ప్రయాణం ముందు అన్నీ దిగదుడుపే . 

పీ.ఎస్. : ఆ పరీక్షలో గెలిచి, ఫిబ్రవరి 2004లో గేట్  వ్రాసిన వారం  రోజులకి బెంగుళూరులో ఒక 6-7 మంది ప్యానెల్ ముందు ఇంటర్వ్యూ విజయవంతంగా పూర్తి చేశాను (ఆ అనుభవం ఇంకో ప్రశ్నకి జవాబుగా వ్రాస్తాను) . అప్పటికి అదృష్టం కలిసి రావడమో, ఐటీ  పరిస్థితి మెరుగవ్వడమో, ఒక ప్రముఖ ఐటీ  సంస్థనుండి రాత  పరీక్షకి పిలుపు వచ్చింది. అదీ , ముఖ పరీక్ష పూర్తి చేసాను.  గేట్ లో ర్యాన్కు వచ్చింది . 

ఏప్రియల్ 2004లో నా ముందు మూడు  దారులు ఉన్నాయి.  ఐటీ  సంస్థలో ఉద్యోగం, బ్యాంకు పీఓ ఉద్యోగం, 2-3 ఐఐటీ ఇంటర్వ్యూ పిలుపులు. వెళ్లి ఐటీ  సంస్థలో చేరి, అక్కడనే అదే సంస్థలో 16 సంవత్సరాలుగా పని చేస్తున్నా.