30, ఏప్రిల్ 2010, శుక్రవారం

కోడి కెలుకుడు

కోడి కెలుకుడు: ఈ మధ్యనొక రోజు లీజు కొనసాగింపు పత్రాలు నింపి మా అపార్ట్మెంటాఫీసుకి వెళ్ళా. అక్కడి మేనేజరు సారా దాన్ని పైకి-కిందకీ ఒకసారి చూసి, "నా జీవితంలో ఇంత చెత్త రాత ఇంతకుముందు చూడలేద"నొక కుళ్ళు నవ్వుతోటి డైలాగు కొట్టింది. అది పరాచికమో, నిజంగానే నా రాత అలా ఏడ్చిందో కానీ, నాకొళ్ళు మండింది. కానీ, వెంటనే తేరుకుని,ఒక నవ్వు మొఖం పెట్టేసి, "హి హి హీ! యాయ్యా! మనం కీబోర్డులు, లాప్టాపులు తప్ప కాగితం మీద పెన్ను పెట్టి సంతకానికి మించి గీకింది చాల తక్కువ"ని వివరణ ఇచ్చుకున్నా.

ఇంటికి తిరిగి వచ్చాక కూడ ఆ అవమానం చల్లారలెదు! ఒక సారి మళ్ళీ వెనక్కి ఫ్లాష్ బాక్ లోకి వెళ్ళితే - కొంతవరకు వారసత్వంగా (మా నాన్నగారి దస్తూరి ముత్యల పేరులాగుంటుంది), కొంతవరకు మా 2వ తరగతి సురేఖ టీచెర్ ధర్మమాని నేర్చుకున్న ఇంగ్లీషు కలిపిరాతతో (curly handwriting) ఐదవ తరగతిలో బాలానందం పోటీల్లొ 'గుంటూరు టౌను జూనియరు దస్తూరి విభాగం' లో మొదటి బహుమతి కొట్టా కదా (అది మా ప్రిన్సిపాలుగారు నిర్వాహక కమిటీలొ సభ్యుడవటం వల్ల అని మా అన్నయ్య జోకెసెవాడు, అది వేరే విషయం) !
నాకు వచ్చే మార్కుల్లొ సగం నా దస్తూరికి దిద్దే టీచర్లు పడిపోవడంవల్లనేనని ఇంటరుకు వచ్చేవరకు నా ప్రత్యర్ఠులు కొన్నిసార్లు వెనక, చాలాసార్లు ముందర కుళ్ళుకునేవారు కదా!
హా! ఇంజినీరింగ్కి వచ్చాక, మా యూనివర్శిటీ వాడు కేవలం జవాబు పత్రాల బరువు చుసి మార్కులు వేయడం వలన, మూడు గంటల్లొ ముప్పై పుటలు రాసే ప్రావీణ్యత సంపాదించడంలోపడి నా చేవ్రాతని మార్చుకోవలసి వచ్చింది.

ఇక ఈ సాఫ్ట్వేరు లొకి వచ్చాక గడిచిన ఆరేళ్ళలో మీటింగుల్లో- ట్రయినింగుల్లో నోట్‌పాడ్లో పిచ్చి బొమ్మలు గీకడం తప్పితే, అక్కడిక్కడా సంతకాలు తప్పితే పెన్నెక్కడ పట్టుకున్నాం గనుకా!

హయ్యో! ఒక కాపీబుక్కు కొనుక్కొచ్చుకొవాలి - నా దస్తూరి తిరిగి తెచ్చుకొవాలి .

17, ఏప్రిల్ 2010, శనివారం

మేమూ పాట పాడాము (పాడామా?) !

నా తెలుగు బ్లాగు ఒక బాల్య జ్ఞాపకంతో మొదలు పెడుతా. మా  అద్భుత గానంతో ఎలా మా స్కూలికి వన్నె తెచ్చామో చదివి (నవ్వొస్తే) నవ్వుకోండి.
***************
స్కూల్లో ఉండగా నేను, అన్నయ్య బృంద గానము, నాటకములు మొదలగు సాంస్కృతిక కార్యక్రమలాలో కొంచెం ఉత్సాహంగానే పాల్గోనేవారం. ఇదంతా మా స్కూలు ప్రిన్సిపాల్ శ్రీ బి.కే.విశ్వేశ్వరరావు గారి చొరవ. ఆయన గుంటూరు బాలానందం కార్యక్రమాల్లో 80-90 లలో ముఖ్య పాత్ర పోషించేవారు. అందుకని ప్రతి సంవత్సరం బాలానంద కేంద్రం లో జరిగే పోటీలకు మమ్మల్ని తీస్కు వెళ్ళేవారు. అలా బాగానే అయిదు, ఆరు, ఏడు తరగతుల్లో నాటకాలు వేశాం, పాటలు పాడాం, బొమ్మలు గీశాం, కోలాటాలు ఆడాం - రెండు మూడు బహుమతులు కొట్టాము కూడా.

ఇక ఎనిమిదవ తరగతిలో ఉండగా మళ్లీ బాలానందం పోటీలకి పిలుపొచ్చింది. అంటే మా ప్రిన్సిపాల్ గారు నిర్వాహకుల్లో ఒకరు కదా.

ఇక్కడ మా స్కూలు గురించి కొంచెం క్లుప్తంగా చెప్పుకోవాలి. మాది కాన్వెంటుకి తక్కువ, ట్యూషను సెంటరుకి ఎక్కువ. ఏ ఏడాది మొత్తం విద్యార్ధుల సంఖ్య వంద దాటలేదు. కాని మరీ వీధిబడి కాదులెండి. మంచి గురువులు ఉండేవారు, మేమూ శ్రద్ధగా చదువుకునేవారం. నా తరగతి లో పది మందికి పైగా విద్యార్ధులు ఎప్పుడూ లేరు. ఇప్పుడర్ధం అయ్యుండాలి నాకు అవకాశాలు ఎలా వచ్చాయో.

సరే విషయానికి వస్తే మా స్కూలి నించి  బృంద గానంకి ఎంట్రీ పంపించాలి. మా ప్రిన్సిపాల్ గారి అమ్మాయి మా సంగీతం-నృత్యం టీచర్. పాపం మాకు ఐదవ తరగతి నించి సరళీస్వరాలూ నేర్పడానికి తెగ ప్రయత్నించేవారు. ఎనిమిదవ, తొమ్మిదవ తరగతుల్లో ఉన్న ఎనిమిది-తొమ్మిది మంది మగ పిల్లలం ఆ టీచర్ దగ్గరకి వెళ్లి మాకు ఒక కొత్త పాట నేర్పించి ఆ పోటీలకి పంపించాలని అడిగాం (అయినా మేమూ తప్ప ఎవరున్నారు స్కూల్లో). కానీ టీచర్ అందరికి న్యాయం చెయ్యాలని, ఉన్న ముగ్గురు ఆడపిల్లలని కూడా జట్టులో కలిపారు. మంచి ఊపున్న ఒక దేశభక్తి గీతం నేర్పించి పోటీలకి పంపారు.

అసలు కామెడీ పోటీల్లో జరిగింది. పోటీల రోజున మా స్కూలు పేరు పిలవగానే వేదికా మీదకి దూసుకుపోయి క్షణం ఆలస్యం లేకుండా ఒక ఉరుములాంటి గర్జనతో పాడడం (అరవడం అనాలేమో?) మొదలు పెట్టాం. రెండో నిమిషం కరెంటు పోయింది. అందరు మేము ఆపుతామేమో అనుకున్నారు. కానీ మా గాన ప్రవాహం రెట్టించిన శబ్దంతో సాగింది. అప్పుడే బాల్య దశ నుండి కౌమారములోకి అడుగిడుతున్న మగ పిల్లల గొంతులు ఎలా ఉంటాయో చెప్పాలా, అదీ ఒకేసారి అట్లాంటి ఎనిమిదిమంది అబ్బాయిలు ఆ గొంతులు వేస్కొని పాడితే ఆ సభా ప్రాంగణం ఊహించుకోండి. మైకులు బద్దలవ్వాల్సిందే! ఏడు నిమిషాల పాటని మూడు నిమిషాలలో ఊదిపారేశాం.

ఎంత వేగంతో వచ్చామో అంతే వేగంగా నిష్క్రమించాం. ఇక చూస్కోండి, ప్రేక్షకుల, ముఖ్యంగా నిర్ణేతల మొహాలు చూడాలి. బాలకృష్ణ సినిమా చుసిన మొహాల్లో కూడా అలాంటి హావ భావాలు చూడలేదు. వెంటనే మా వాడొక్కడికి వెలిగింది మేము ఏం తప్పు చేసామో (పాడడం కాదులెండి, మా మీద మాకు చాలా మంచి అభిప్రాయం). వెంటనే మీకు దగ్గరకి పోయి, "ఇప్పుడు మేము పాడింది 'ఎయ్ దెశో ఎయ్ మటి' అనే ప్రముఖ ఒరియా దేశభక్తి గీతం!" అని ప్రకటించాడు. ఇక చూస్కోండి - ఆడిటోరియం అంతా నవ్వులే నవ్వులు. మేము ఒకసారి ప్రిన్సిపాల్ గారిని, సంగీతం టీచర్ గారిని చూసాం. ఆడిటోరియం చివరి వరుసలలో ఉన్నా మా ఫ్రెండ్స్ దగ్గరికి పరిగెత్తాం. మా ఫ్రెండ్స్, పక్కన కూర్చున్న వాళ్ళంతా "అన్ని గ్రూపుల్లో మీ పాట ఒకటే మాకు వినిపించింది - అర్థం కాలేదు కానీ బాగానే పాడారు మీరు" అని మెచ్చుకున్నారు.

మర్నాడు మా సంగీతం టీచర్ స్కూల్లో - మాకు మామూలుగా పూజ చేసి, తరువాత కళ్ళనీళ్ళు పెట్టుకొని (నిజంగా) - ఇక మా స్కూలు మగ పిల్లలకి సంగీతం పాఠాలు చెప్పను అని ఒక నిర్ణయం తీస్కున్నారు.

ఆ పాట కొంత వరకు గుర్తుంది.

||ప||
ఎయ్ దెశో ఎయ్ మటి
మొమతమొయీ మాటి ||2||

సెబరెతరో జిబానొదెబా ||2||
రొఖిబో తారొనాతి  ||ఎయ్||

||చ||
 జొహి ఝొరనో జొహి జాయే
జొహి కొయిలీ కూహు గాయె

సుజలాం సుఫల సస్యశ్యామలాం
సుజలాం సుఫల సస్యశ్యామలాం
ఆమొయే జొన్మ మాటి. ||ఎయ్||
 
||చ||
 చిరు  మళయొ జారొ పబనో
చిరు తనన జారొ కననో |2||
సగర జొహరో రత్న బొందారొ ||2||
ఆమొయే జొన్మమాటి

ps: తెలుగులో రాయల్సినది ఆలోచించడం తేలిక,  టైపు చేయడం కష్టము - ఇంగ్లీషులో టైపు చేయడం తేలిక గానీ ఆలోచించడం కొంచెం కష్టం.

11, ఏప్రిల్ 2010, ఆదివారం

మరో మలుపు!

ఇది నా బ్లాగు జీవితంలో మరో మలుపు. ఎట్టకేలకు, తెలుగులోనూ ఒక బ్లాగు మొదలు పెట్టేసి మన తెలుగు పాండిత్యం కూడా పరీక్షించుకోవాలని-పరిరక్షించుకోవాలని ఒక నిర్ణయం తీసేస్కున్నా.  తీస్కునేముందు అవసరమా? అని నన్ను నేను ప్రశ్నించుకున్నా! 
ఈ బ్లాగు ఎందుకు మొదలు పెట్టావు?
ఆ మధ్యన "save telugu" అని నా ఇంగ్లీష్ బ్లాగులో నా ఆవేశం వెళ్లగక్కా. సరే మరి జనాలకు చెప్పే ముందు నేను తెలుగు ఎలా మాట్లాడతనో, రాస్తానో నేను చుస్కోవాలి, జనాలకి చెప్పాలిగా - వాళ్ళు అడిగేముందే.

జేబి గారు,..
నేనింకా యువకుడినే కాబట్టి, ఐ టి లో ఉన్న కాబట్టి - పేరు మాత్రమె అలవాటు. అందుకని గారు తగిలించాకుండా, జేబి అని పిలిస్తే చాలండి.


నీ పేరు - "JB - జేబి" ఏంటి?
నా పూర్తి పేరుకి సంక్షిప్త నామమది. ఈ జేబీ అని పిలిపించుకోవాలని నిర్ణయం తెస్కోవడానికి ఒక పెద్ద కధుంది. వేరే టపా రాస్తానులెండి. అది రాసాక నా బాధ అర్థం అవుతుంది కాబట్టి నా పేరు తెలిసిన నష్టమేం ఉండదండి. ( పెద్ద రహస్యమేమి కాదు, నా ఇంగ్లీష్ బ్లాగులో ఉంటుంది, నా ఈ మెయిల్ ఐడి లో ఉంటుంది).

ఈ బ్ల్గాగులో ఏమి రాస్తావు?
బ్లాగు నెత్హి మీద రాసాను చుడండి. నేను తెగ అలోచిస్తానండి. మరి ఆలోచించినపుడు బోల్డు ప్రశ్నలు వస్తాయిగా - ఆ ప్రశ్నలకి సమాధానాలు వెతికినపుడు, మరిన్ని ఆలోచనలు, ప్రశ్నలు ....

చాలు బాబూ - నీ సోది మాకెందుకు?
అంటే... నా అనుభవాల నించి మీరు నేర్చుకోవచు, నా అభిప్రాయాలూ మీకు కొన్ని ప్రశ్నలు రేకేత్తిన్చచ్చు. అయినా నాది ఏ సి బోగీ ప్రయాణం లాగా పాకం కాదండి - జనరల్ బోగీ లాగా సందడి ప్రయాణం - సరదా ముచట్లు, నా  అగచాట్లు కూడా ఉంటాయి - మీకు కాలక్షేపానికి.

ఇది నీ మొదటి టపా కదా - మరి 'మరో మలుపు' అంటావేంటి?
తెలుగు లో మొదటిదే కాని, నా బ్లాగు ప్రయాణం 2005 లోనే మొదలు పెట్టానులెండి. మా సంస్థ అంతర్-బ్లాగుల్లో 200 పైగానే రాసి అక్కడి జనాలని తినేశాను. ఇక నా మిత్రులు కూడా బ్లాగు పేరు ఎత్తితే ... వద్దులెండి. అందుకే ఒక తెలుగు బ్లాగు మొదలెట్టేసి,  కూడలి, జల్లెడ లాంటి చోట్ల పెట్టేసి ...

అంటే కూడలి, జల్లెడ లకు వచ్చే వారందరికి నీ సోది చదవడం తప్పితే పని లేదనా?
అలాగని కాదు - కూడలి, జల్లెడ నాకు ఎప్పటినించో తెలుసు. కొన్ని విషయాలు తెలుగులోనే బాగా రాయగలనని ఈ మధ్యే గ్రహించా. మరి కొన్ని, వాటి పరిధి దృష్ట్యా తెలుగు పాఠకులకే బాగా చేరుతాయి. పైగా Google transliterate మరియు లేఖిని వచ్చాక తెలుగు వ్రాయడం తేలిక అయ్యింది. అసలు విషయం, ఒక నెల రోజులనించి పని తక్కువుండి, కాలక్షేపానికి కూడలి/జల్లెడ లలో ఉన్న అందరి బ్లాగులు చదివేశా - ముఖ్యంగా శ్రీయుతులు  నెమలికన్ను మురళి , మనోనేత్రం సందీప్, జాజిపూలు నేస్తం,  సుజాత, సౌమ్య, నాన్న భాస్కర్, వేణు శ్రీకాంత్, అబ్రకదబ్ర,, మాలతి, జయ గార్ల (ఇంకా చాలా మంది ఉన్నారు) అనుభవాలు, జ్ఞాపకాలు, ముచ్చట్లు నన్ను ఆకట్టుకున్నాయి - నన్ను కూడా 'పుచ్చుకోవడమే'  కాదు, 'ఇచ్చుకోవడం' కూడా చెయ్యాలి అని ప్రేరేపించాయి. ఇంక నా మిగిలిన నిర్నయల్లాగా కాకుండా, క్రమం తప్పకుండ టపాలు రాయడం మిగిలింది.

మరి అన్ని బ్లాగులు చదివినవాడివి ఎక్కడ ఒక్క వ్యాఖ్య కూడా పెట్టలేదెం?
అంటే అవన్నీ ఆఫీసు నించి చదివాను కదండీ. ఇంటి దగ్గర బోలెడు పని ఉండేది - ఐ పి ఎల్ చూడాలి, సినిమాలు చూడాలి, కొన్ని చదువుకోవల్సినవి - కుదరలేదండి. ఇపుడు తీరిక దొరికింది, రాయాలన్న ఆసక్తి పెరిగింది. ఇంక ఇపుడు వ్యాఖ్యలు కూడా రాస్తానులెండి. నాకు తెలుసు, ఒక బ్లాగరికి వ్యాఖ్యలెంత ముఖ్యమో!  ఎవరి బ్లాగులోనన్న మాల్డెన్ అనీ ఊర్నించి ముద్రలు పడితే అది నేనే.