నాకు నచ్చిన విషాద గీతాలు

 నాకు యుగళ గీతాల (డ్యూయెట్లు ) కన్నా విషాద / విరహ గీతాలు ఎక్కువ ఇష్టం. ఎందుకంటే ఈ పాటల్లో కొంచెం ఆర్ద్రత (melancholy) వినిపిస్తుంది. అదే డ్యూయెట్ల లో డ్యాన్సు స్టెప్పులకి కావల్సిన రిథమ్ పైన దృష్టి ఉంటుంది .

నా ప్లేలిస్టులో ఎప్పుడూ అభినందన , మహర్షి , గీతాంజలి వంటివి చూసి మితృలు 20లలో ఉన్నప్పుడు కొందరు విసుక్కునేవారు - నీకు ప్రేమ మీద నమ్మకం లేదు కదా ఎప్పుడూ భగ్న ప్రేమికుడు లా ఆ ఏడుపు గొట్టు పాటలేందని .

ఐతే మనకి విషాద గీతాలంటే ప్రేమ విఫలమైనవి , దూరమైనవి , విరహ గీతాలు మాత్రమే అనుకుంటారు. కానీ ఎవరన్నా పోయినపుడు ( ఒక్కడై రావడం ఒక్కడై పోవడం , చుక్కల్లో ఉన్నాడు చందురుడు - వైయస్ పోయినపుడు పెట్టారు. ) , లేదా మోస పోయినప్పుడు ( ఎవరి కోసం ఎవరున్నారు పొండిరా పొండి , అనుబంధం ఆత్మీయత అంతా ఒక బూటకం ) , ఒక ప్రదేశంలో సమస్య వచ్చినప్పుడు (బొంబాయి ధీమ్ , కడసారిది వీడ్కోలు - అమృత ) ఇలా చాలా రకాలున్నాయి.

ఇక నచ్చిన విషాద గీతాలు అంటే చాలా పెద్ద చిట్టా అవుతుంది- అది జీనా యహా మర్నా యహా లా పాత హిందీ పాటలు, దేవదాసు , మూగమనసులు, డాక్టర్ చక్రవర్తి, ప్రేమనగర్ వంటి పాత తెలుగు సినిమాలు - ఘంటసాల విషాద గీతలా క్యాసెట్టు మా ఫిలిప్స్ టూఇన్వన్ లో అరగ్గొట్టాము, ఆ తరువాత బాలు సుశీల జానకి జేసుదాస్ చిత్ర పాడిన 70 - 90 ల్లోనివి - చివరగా 2000–2010లలో కె.కె., షాన్, సోనూనిగమ్ లాంటివారు పాడినవి కూడా నచ్చాయి.

ఒక ఐదు ఎన్నుకోవాలి అంటే నా కారులో, ఫోనులో, అంతకుముందు మ్యూజిక్ ప్లేయరులో బాగా అరిగినవి. వయోలిన్ (నాకిష్టమైన వాయిద్యం) విషాదాన్ని బాగా పలికిస్తుంది. అందుకేనేమో నాకు నచ్చిన పాటలలోనూ వయోలినుదే ముఖ్యపాత్ర -

1. హృదయం నుండి ’పూలతలే పూచెనమ్మ’ - ముఖ్యంగా ’ నిను కన్నతల్లైనా నువు కోరకుండ పీటేసి బ్రతిమాలి వడ్డించదంటా ’, ’ పెదవులు తెరవందే చేరవు భావాలు, పిరికోళ్ళ ప్రేమలన్నీ మూగోళ్ళ పాటలులే ’ - రాజశ్రీ గారి తర్వాత అంత మంచి డబ్బింగు సాహిత్యం రాలేదు. బాలు - ఇళయరాజా గురించి చెప్పేది ఏముంది. ఈ సినిమాలో హృదయమా హృదయమా పాట కూడా చాలా ఇష్టం. ఈ సినిమా హీరో మురళిది ’ వెన్నెలలో వేకువలో చూశానే ప్రేమ ’ అనే పాట కూడా చాలా బాగుంటుంది.
2. కోకిల సినిమాలో ’ ఆకాశము మేఘాలే తాకే వేళల్లో ’ పాట - వయోలిన్, స్ట్రింగ్స్ బాగుంటాయి - ఇళయరాజా - చిత్ర.
3. విచిత్ర సోదరులులో ’ నిను తలచి మైమరచా ’ - కమల్ - ఇళయరాజా - సింగీతం - రాజశ్రీ - ఇంతకన్నా చెప్పక్కర్లేదు.
4. చిరంజీవి ఆరాధన లో ’ అరె ఏమైందీ ’ - ముందు జానకమ్మకోసం
5. అమృత సినిమాలో కడసారిది వీడ్కోలు - ఈ పాట చాలా కదిలిస్తుంది. కాకపోతే సాహిత్యం అంతగా ఎక్కలేదు.

హిందీలో దిల్ చాహ్తా హై లోని తన్హాయి పాట చాలా ఇష్టం.

https://www.youtube.com/watch?v=frOM1_BpwZc

https://www.youtube.com/watch?v=DcWvVaQBgwg

https://www.youtube.com/watch?v=Icm0bdPiK9o

https://www.youtube.com/watch?v=pn33q_cES7Y

https://www.youtube.com/watch?v=L6Ohj3d7744

https://www.youtube.com/watch?v=89RIAXWmQA4

https://www.youtube.com/watch?v=ib39H_Ljjk0

https://www.youtube.com/watch?v=ZkwaiIGoyT4

ఇళయరాజా - రహమన్ - నాకు అనిపించిన తేడాలు

 ఇళయరాజా!

నా ముందు, తర్వాతి తరమువారికంటే నేను దాదాపుగా ఇద్దరి కెరీరు పీక్‌లో పాటలు విన్నాను. ఇది కేవలం ఒక శ్రోతగా నా పరిశీలన, అభిప్రాయం. ప్రామాణికమైన వ్యాసంగా భావించి ఎవరి మనోభావాలు గాయపరుచకోవద్దు.

వేరు వేరు తరాలలోని కళాకారులను, ఆటగాళ్ళను సాధారణముగా పోల్చకూడదు. ఎందుకంటే సాంకేతికత అభివృధ్ధి చెందుతుంది. అందులోనూ సినిమాలు, పాటలు అప్పటి ప్రేక్షకుల అభిరుచులకనుగుణముగా రూపొందిస్తున్నప్పుడు ఆ తయారైన ఎండ్ ప్రోడక్టు యొక్క నాణ్యత కాకుండా శైలిని బట్టి, విజయము/ పాపులారిటీ / అవార్డులను బట్టి ఒకరు ఎక్కువ, ఇంకొకరు తక్కువ అని తేల్చడము సరి కాదు. పాటలు వ్యక్తిగత అభిరుచి - అలాగే సంగీత దర్శకులు, గాయనీగాయకులు. కొందరికి ఘంటసాల, ఇంకొందరికి బాలు, చిత్ర, మరికొందరికి కెకె, కార్తీక్, వేరొకరికి కిశోర్ కుమార్, రఫీ, లతాజీ.

మరి నా దృష్టిలో ఎందుకని ఇళయరాజా రహమన్ కన్నా ఎందుకని మెరుగైన స్వరకర్త?

ఏ కళనైనా, క్రీడనైనా మనం రేటిఫై చేసేటప్పుడు ముఖ్యముగా రెండు అంశాలు చూస్తాం -

1. ఎండ్ ప్రోడక్టు - అరే ఈ బొమ్మ, ఫోటో, శిల్పము, పాట ఎంత బాగుందో/అద్భుతముగా ఉందో? మ్యాచ్ విన్నింగు సెంచరీ, గెలిచిన ట్రోఫీలు, వగైరా - ఇందులో మనం చూసేవి నాణ్యత, వైవిధ్యత, హీట్ / విజయం, తోటివారికన్నా ఎంత పై స్థాయిలో ఉన్నారు, అలాగే క్వాంటిటీ
2. వర్కింగు స్టైలు - ఆ కళను ప్రదర్శిస్తున్నప్పుడు, వాడుతున్నప్పుడు - అరే, వాడు షాటు కొడితే కొట్టినట్టే ఉండదు, ఎవరి బొమ్మైనా నిమిషములో గీసేస్తాడు, నిమిషములో బాణీ ఇస్తాడు, వగైరా - ఇందులో మనం చూసేవి శైలి, వేగము, సొగసు, ప్రతిభ / నైపుణ్యము

ముందుగా ఎండ్ ప్రోడక్టు చూద్దాము - ఒక సినిమా పాటలో ఉండేది - బాణీ (ట్యూను), వాయిద్యాలు (ఆర్కెస్ట్రైజేషను).

బాణీలు -

ఇళయరాజా ఇచ్చినన్ని వైవిధ్యమైన బాణీలు, ప్రయోగాలు రహమన్ చేయలేదు. ఎవ్వరూ వాడని రాగాలు వాడడము, విషాదానికి నప్పే రాగాలను శృంగార రసానికి వాడి మెప్పించడం, తమిళ జానపద, గ్రామీణ బాణీలకు పాశ్చాత్య వాయిద్యాలు మేళవించినా న్యాచురుల్గా వినిపించేలా చేయడం, సమకాలీకుల కన్నా ఒక మెట్టు ఎక్కువలో ఉండడము వంటివి ఇళయరాజా చేశాడు. క్రికెట్లో వివ్ రిఛర్డ్సులాగన్నమాట.

రహమన్ పాటలు 90 – 96 వరకు (రోజా - భారతీయుడు) వరకు వైవిధ్యముగా అనిపించేవి. ఆ తర్వాత అదే క్వాలిటీతో కాకున్నా అలాంటి బాణీలు హారిస్ జైరాజ్, సందీప్ చౌతా, మణిశర్మ వంటివారు ఇచ్చారు. కేవలము అర్కేస్ట్రా ఎంపిక, ప్రోగ్రామింగులోనే రహమన్ వైవిధ్యత కనిపించేది.

వాయిద్యాలు (ఆర్కెస్ట్రైజేషను / ప్రోగ్రామింగు) -

ఒక పాటకు బాణీ ఎంత ముఖ్యమో ఆర్కెస్ట్రైజేషను అంత ముఖ్యము. 1960ల వరకు మంచి బాణీలు (ఎక్కువ రాగాధారితము) ఉన్నా ఆర్కెస్ట్రైజేషను మొనాటనసుగా ఉండేది. అవే పియానో, విషాదమైతే వీణ / సితార్, వెనక రిథమ్ కు తబలా లేదా మృదంగం. అందుకే మనం పాటలు బాణీ నచ్చి పాడుకుంటాము, రేడియోలో వింటానికి బాగుంటాయి గానీ, స్టీరియోలో, హెడ్ఫోన్లలో అంత ఆస్వాదించలేము. కెవి మహదేవన్, విశ్వనాధన్లు 70లలో ప్రయోగాలు చేసి కొంత వైవిధ్యత తెచ్చినా సినిమా పాట తీరు మార్చినవాడు ఇళయరాజా. పల్లవి - చరణం - పల్లవి - చరణం ఆర్డరు మార్చాడు - ఒక ప్రీలూడ్ (సాకీకి), మొదటి పల్లవి తరువాత, చరణాల మధ్యన వేరు వేరు ఇంటర్లూడ్లు వాడడం చేశాడు.

ఒకే పాటలో పల్లవికి తబలా రిథమ్ లేదా హార్మోనియం, చరణాలకు గిటారు లేదా వెస్ట్రన్ డ్రమ్స్, జాజ్, వాడడము అప్పటికి (80లు) నభూతో. కరెక్టుగా చెప్పాలంటే ఈ ప్రయోగం నాకు తెలిసీ ఆ తర్వాత రహమన్ కూడ చేయలేదు. అలా చేసి కూడా అదేదో ఫ్యూజనులాగ అనిపించకుండా ఒకే పాటనిపించి సీమ్‌లెస్ గా శ్రోత ఆస్వాదించేలా విజయవంతం అయ్యాడు.

ఉదాహరణలు:

అమావాస్య చంద్రుడు లో కళకే కల ఈ అందము - బాలు గొంతు వెనక తబల/ కాంగో, మధ్యలో ఇంటర్లుడ్స్ వెస్టర్న్. అలాగే ప్రేమించు పెళ్ళాడులో ఈ చైత్ర వీణ, కొంతవరకు అబ్బ నీ తియ్యని దెబ్బ, ప్రేమించు పెళ్లాడులో గోపెమ్మ చేతిలో గోరుముద్ద - వెస్ట్రన్ తో మొదలయ్యి ఇండియన్ రిథమ్ కు వస్తుంది - పల్లవి వెస్ట్రన్, చరణాలు ఇండియన్ . ఛాలెంజ్ లో ఇందువదన కుందరదన, మంత్రిగారి వియ్యంకుడు లో మనసా శిరసా, సూర్య ఐపీఎస్ లో ఓం నమో నమ యవ్వనమా, అమావాస్య చంద్రుడు లో వయొలిన్ కన్సర్ట్

ఒక పాటలో ఎక్కడ ఏ వాయిద్యము ఏ నోటు వాయించాలో ఇళయరాజాకు తెలిసినట్టుగా ఎవరికీ తెలియదని చెప్పవచ్చును. రహమన్ తప్ప ఇతర సంగీత దర్శకులు ఇక్కడే తేలిపోయేవారు. అద్భుతమైన బాణీలు పేలవమైన ఆర్కేస్ట్రాతో పోయేవి - మణిశర్మ, కీరవాణి పాటలలో ఎక్కువ శాతము నాకందుకే నచ్చవు. పాట మధురముగా ఉండాలంటే వాయిద్యాల మధ్యన హార్మనీ ఉండాలి, అపుడే ఆ పాట ఎక్కువమందికి చేరుతుంది. ఈ విషయములో గ్రామీణ పాటలు, విషాద గీతాలలో రహమన్ బాణీలు బాగున్నా ఆర్కెస్ట్రైజేషను తేలిపోతుంది.

అలాగే కౌంటరు పాయింటు ఇళయరాజా చేసినట్లు రహమన్ చేయలేదు.

85 నుండి ఎలక్ట్రిక్, ఎలక్ట్రానిక్ వాయిద్యాలు (కీబోర్డు, ఎలక్ట్రిక్ గిటారు, ఢ్రమ్స్, జాజ్) వినియోగం పెరిగింది. ఇళయరాజా వాయిద్యాలు వాడినా, ప్రోగ్రామింగు ఎక్కువ చేయలేదు, డిఫాల్ట్ లూపులు ఎక్కువగా వాడలేదు. వెస్ట్రన్ సంగీతములో తనకున్న పట్టు వలన తనకు కావల్సిన రిథమ్స్, లూప్స్ ఎక్కువ భాగం తనే తయారుచేసుకునేవాడు. రాజ్- కోటి, కీరవాణి వంటి కొత్త సంగీత దర్శకులు కీబోర్డులో వచ్చిన లూపులు వాడుకున్నారు. 90లో రహమన్ అవే లూపులు వాడినా, ప్రోగ్రామింగు కొత్తగా చేశాడు. మిగతా సంగీత దర్షకులతో పోలిస్తే తన జీనియస్ అక్కడ బయటపడింది. ఏ వాయిద్యము ఎలా మిక్సు చేయాలి అన్నదానిలో అతని బ్రిలియన్స్ ఉన్నది. ఇక్కడే హారిస్ జయరాజ్, దేవిశ్రీ, తమన్ కన్నా రహమన్ ఒక మెట్టు ఎక్కువ.

ఇక వర్కింగు స్టైలు కొద్దాము -

ఇళయరాజా వేగముగా బాణీలు ఇస్తాడు, పూర్తి నోటేషను వాయిద్యకారులకు ఇస్తాడు. సిట్యుయేషనుకు తగ్గట్టు, ప్రాంతానికి తగ్గట్టు, ఒక్కోక్కసారి హీరోకు తగ్గట్టు పాటలు వేగముగా ఇచ్చేశాడు.

అదే రహమన్ సమయం తీసుకుంటాడు. ఒక్కో పాటను చెక్కుతాడు. పది ట్రాకులు పాడించి ప్రతి ట్రాకులోంచి మంచి లైన్లు తీసి కలిపేవాడు. ట్రాకులు ఓవర్లాపు చేసేవాడు (ఉదాహరణకు ప్రేమదేశంలో నను నేను మరచినా నీ తోడు). ఇది నా దృష్టిలో డీఎస్ఎలార్ లో 20 షాట్లు కొట్టి, మ్యాక్లో ఫోటోషాపులోనో లైటురూములోనో ప్రాసెసింగు చేసినట్లు. ఇది తప్పా అంటే కాదు. తీసినవి గొప్ప ఫోటోలు కాకుండా పోతాయా అంటే గొప్పవే, అబ్బురపరచేవే. కానీ పది నిమిషాల్లో ట్యూను కట్టి, ఒకటి రెండు రిహార్సల్సులతో లైవు రికార్డింగు చేసి మెప్పించడమూ, అలాంటి పాటలు రోజుకు పదీ పదిహేను రికార్డు చేయడము, నాలుగు భాషలలో హిట్లు కొట్టడము వేరే లెవెల్.

కాన్వాస్ పై ఆయిల్ పెయింటింగునూ, కంప్యూటరులో డిజిటల్ ట్యాబూ, టూల్సు వాడి గీయడము ఒకటి కాదు కదా.

ఇళయరాజా సంగీతము వలన ఊరు పేరులేని హీరోలు, కొత్త దర్షకులతోనూ (మురళీ, కార్తీక్, మోహన్) తీనిన సినిమాలు హిట్ అయ్యాయి. సినిమాలు ఫ్లాపు అయ్యినా పాటు హిట్ అయ్యినవి చాలా ఉన్నాయి. ఆయన సంగీతము వలన పెద్ద హీరోల సినిమాలు (చిరంజీవి, కమల్, రజినీ) ఇంకోంత సూపర్ హిట్ అవ్వడానికి దోహదం చేశాయి. ఈ విషయములో రహమన్ కొంత వెనకబడ్డాడనే చెప్పచ్చు. ఆడియో హిట్ అయ్యిన సినిమాలు ఎక్కువశాతం మణిరత్నం, శంకర్, వర్మ, సుభాష్ ఘై వంటి పెద్ద దర్శకులతోనే. కేవలం తన ఆడియో వలన సినిమా హిట్ అయ్యినవి తక్కువే.

ఇళయరాజా కంపోజిషను శైలి -

https://www.youtube.com/watch?v=EMTI4FpjZa8&list=WL&index=27

రహమన్ కంపోజిషను శైలి -

https://www.youtube.com/watch?v=aL1zz-zGw1A&list=WL&index=28

చివరిగా ఈ క్రింది వీడియోలు చూడండి - ఇలాంటివి ఇళయరాజా తప్ప వేరేవరూ చేయలేరు.

విచిత్రసోదరులు సినిమాలో రాజా చెయ్యివేస్తే పాట - ముందు ఒక తమిళ డైలాగులకు డప్పు రిథమ్, ఆ తర్వత పాట మొదలవ్వగానే డ్రమ్స్ రిథమ్ -

https://youtu.be/cwh25b2WG-o

వాయిద్యాల హార్మనీ ఎందుకు ముఖ్యము -

https://youtu.be/38grie58lEo

ఆదిత్య 369లో సురమోదము పాటలో శాస్త్రీయ నృత్యమునుండి రాక్ ఎన్ రోల్ కు సీమ్లెస్గా తీసుకువెళతాడు -

https://www.youtube.com/watch?v=dDOCDj8xbUw

కౌంటరు పాయింటు -

https://www.youtube.com/watch?v=iZqWFe1-kqo

సంగీతములో కౌంటరుపాయింట్, ఇళయరాజా

 ఒకటి కన్నా ఎక్కువ స్వరాలు (నోట్లు) కలిపి వినిస్తే హార్మనీ అంటారు. ఆంటే స్వరాలు పరస్పరం సామరస్యములో ఉండాలి. లేకపోతే కాకిగోల లాగా అ(వి)నిపించచ్చు.

మనం మెలడీ అంటే శ్రావ్యమైన సంగీతము అనే అర్థములో వాడతాము. పాశ్చాత్య సంగీతము ప్రకారము కొన్ని నోట్లు కలిపితే ఒక మెలడీ. పాశ్చాత్య సంగీతములో స్ట్రింగ్స్ (వయోలిన్, సెల్లో) ఒక మెలడీ వాయిస్తే, విండ్ వాయిద్యాలు (ట్రంపెట్, బ్రాస్) ఇంకో మెలడీ, గిటార్, కీబోర్డు వాయిద్యాలవారు వారి మెలడీ వాయిస్తారు.

పెర్కూషన్ వాయిద్యాలు (డ్రమ్స్), బేస్ గిటారు రిథమ్ ను ఇస్తాయి.

హార్మనీ, మెలడీ, రిథమ్ పాశ్చాత్య సంగీతములో ముఖ్య పాత్ర వహిస్తాయి.

ఇపుడు కౌంటరు పాయింట్ అంటే ఒకటి కన్నా వేరు వేరు మెలడీలు కలిపి వాయించడం - ఆ మెలడీలు విడివిడిగా విన్నా బాగుండాలి - అక్కడే హార్మనీకు మెలడీకు తేడా.

ఇలాంటి సంగీతాంశాలు పేరాలు వ్రాసేకన్నా ఆడియో - వీడియోలు రూపములో చెప్పడము తేలిక, క్రిందన వీడియోలు చూడండి.

సాధారణముగా పాశ్చాత్య సంగీతములో కౌంటరుపాయింటుకు గిటారు - వోకల్ / కోరస్, పియానో - గిటారు, గిటారు - స్ట్రింగ్స్, వాయిస్తారు.

1960ల వరకు తెలుగు పాటలలో ఆర్కెస్ట్రైజేషను మోనోగా ఉండేది - వీణ, సితారు, పియానో లాంటివి నోట్లు వాయిస్తుంటే వెనక రిథమ్ కు తబలా లేదా మృదంగం. 70లలో విశ్వనాధన్ లాంటివారు వెస్ట్రన్ సంగీతము తెచ్చినా నోట్లకు గిటారు, వెనక రిథమ్ కు పెర్కూషన్, డ్రమ్స్ తెచ్చినా మెలడీలు మోనోనే - అంటే ముందర పియానో కొన్ని స్వరాలు, తరవాత గిటారు కొన్ని స్వరాలు ఆలా.

ఇళయరాజా వచ్చి ఇలా వేరు వేరు మెలడీలు కలిపి వినిపించడము మొదలుపెట్టాడు. అప్పుడే కౌంటరుపాయింటును ప్రవేశపెట్టాడు. ఇళయరాజా గొప్పతనమేంటంటే కౌంటరుపాయింటుకు ఎలాంటి వాయిద్యాలు వాడాలి అని - రెండు గిటార్లు (అకౌస్టిక్, బేస్), వయోలిన్ - వయోలిన్, గిటారు - ఫ్లూట్, గిటారు - శాక్సో - కోరస్ - ఇలా చాలా కాంబినేషన్లు సినిమాలో ఎలాంటి సిట్యుయేషనుకు వాడాలి అన్నది బాగా తెలుసు.

రహమాన్ కూడా కౌంటరుపాయింటు బాగా వాడతా‌డు - కాకపోతే సింథసైజర్, కీబోర్డు ఎక్కువ ఉంటాయి. ఇళయరాజా 1995 తర్వాత చేసిన పాటలు కూడా (టైం, నిను చూడక నేనుండలేను కాలం నుండి) కొంత ఇలాగే ఉండి అంత ప్రాచుర్యం పొందలేదు. ఇవి తక్కువ వాడిన అంతఃపురము, పితామగన్, లాంటివే హిట్ అయ్యినాయి.

నేను ఒక సంగీత అభిమానినే గానీ నిపుణుడను కాదు. పైన సమాధానములో తప్పులుండచ్చు. క్రింది వీడియోలు, బ్లాగులు చూడండి.

కౌంటరుపాయింటుకు సింపుల్ నిర్వచనము పియానోపై -

ఇళయరాజా కౌంటరుపాయింటును వివరిస్తున్నాడు - 1.45 నుంచి

ఇళయరాజా పాటలలో కౌంటరుపాయింటు - అభిమాని వీడియో

ఒక అభిమాని బ్లాగులో -

http://geniusraja.blogspot.com/2008/08/counterpoint-with-guitar.html

రైటర్ (2022) సినిమా - అజండా

నిన్న రైటర్ తమిళ డబ్బింగు సినిమా చూశాను. ఫేస్బుక్లో చాలా మంది పొగిడినట్లే మొదటి పది పదిహేను నిమిషాలు నచ్చింది - కింది స్థాయి పోలీసుల కష్టాలు, వారికి యూనియను ఉండడము కోసము ప్రధాన పాత్రధారి రైటరు / హెడ్ కానిస్టేబుల్ సముద్రఖని ప్రయత్నాలు - బాగుంది.

ఆ తర్వాత తిరుచ్చికి బదిలీ అయ్యాక అనుకోకుండా ఒక పీ హెచ్డీ విద్యార్థిని అక్కడి డీసీపీ స్థాయి అధికారి ఒక కేసులో ఇరికించడం, తనకు తెలీకుండా ఈ సముద్రఖని అందులో పాత్రధారి కావడము వరకు బాగుంది. ఇదేదో విశారణై లాగా, అంకురంలాగా ఒక సామాన్యుడి గురించి అనుకున్నా.

ఆ విద్యార్థిని కన్వర్టెడ్ గా, తన ఊరిలో వివక్ష అనుభవించినట్టు చూపించడము, కొన్ని సంభాషణలు కూడా ఓకే - ఇంకా అక్కడక్క‌డ ఊళ్ళల్లో పోలేదు కదా.

మొదటిసారి ఆ విద్యార్థి గదిలో కేసులో ఇరికించడానికి నక్సల్ సాహిత్యం, సింబల్స్ పెట్టినపుడు సందేహము కలిగింది. తమిళనాడులో నక్సలిజం నాకు తెలిసీ ఒక్క కర్ణాటక-కేరళ-తమిళనాడు సరిహద్దులలో తప్ప మిగతా చోట్ల అంత ప్రభావవంతముగా లేదు, అందులోనూ 2021లో. తిరుచిరాపల్లిలో నాకు తెలిసీ అసలే లేదు.

ఉత్తరాన్నించి వచ్చిన ఐపీఎస్ గా (కోపము వచ్చినపుడు హిందీలో మాట్లాడుతాడు) చూపించిన డీసీపీ పేరు త్రివేది శర్మ అని పెట్టారు. త్రివేది, శర్మ రెండూ విడిగా ఇంటిపేర్లు కానీ, రెండు కలిపి ఎవరూ పెట్టుకోరు. ఆ పోలీసు స్టేషను ఎస్సై పేరు పెరుమాళ్ (అగ్ర కులం) - ఎప్పుడూ గుళ్లు తిరుగుతున్నట్టు చూపించారు.

ఇక సముద్రఖని పాత్ర పేరు తంగరాజు నాకు తెలిసి తమిళనాడులో ఆధిపత్య కులాలు పెట్టుకునే పేరు కాదు. ఆ విద్యార్థికి ఆర్టీఐ కు సాయంచేసిన పాత్ర పేరు అన్వరు.

//స్పాయిలరు ఎలర్టు //

ఆ అమ్మాయి చచ్చిపోవడానికి కారణము ఆ డీసీ శర్మకు తక్కువ కులమైన ఆ అమ్మాయి గుర్రపు స్వారీ చెేయడము ఇష్టము లేకపోవడం అని చూపిస్తారు. అలాంటి ఉక్రోషము రాజపుత్లకు, క్షత్రియులకు ఉంటుంది కానీ బ్రాహ్మిణ్ కు ఎందుకుంటుంది?

ఒక నిస్సహాయ పోలీసు ఎంకటస్వామి కథ, లేదా ఒక అంకురం లాంటి కథ కాస్త చూస్తున్న కొద్దీ అలా కులవివక్ష అజండా సినిమాగా కనిపించసాగింది.

చివరి పేర్లలో (ఎండ్ క్రెడిట్స్) బైబిలోగ్రఫీ అని ’రామచంద్రన్ నాయర్’ అని పేరు వేశారు. నిర్మాత పా.రంజిత్ అని కనిపించింది. వెంటనే సినిమా మొత్తము చాలా డాట్లు కనెక్టు అయ్యాయి.

’రామచంద్రన్ నాయర్’ పేరు గూగుల్లో వెతికాను. ఎపుడో 1970లలో కేరళలో వర్ఘీసు అనే నక్సలైటును రామచంద్రన్ నాయరు అనే హెడ్ కానిస్టేబుల్ పై అధికారి బలవంతముపై కాల్చిన సంఘటనను 2022లోకి తెచ్చి, వారికి కావల్సిన అజండా కలిపి, అసలు టాపికు అయిన పోలీసు యూనియనును ముందర ఒక పది నిమిషాలు, చివరన ఒక పది నిమిషాలు కలివి వార్చిన పా.రంజిత్ కళాఖండము. ఇది అంతకు ముందు కమల్ తెలివిగా కమర్షియల్ సినిమాల్లో ఇరికిస్తే గత పదేళ్ల్ఘుగా డైరెక్టుగా తమిళ సినిమాల్లో వస్తుంది.

మనకు తెలీకపోతే అద్భుతమైన సినిమా అనుకుని అందులో మునిగిపోతాము. నాని కొత్త సినిమాలు కూడా అతనికి తెలిసో తెలీకో ఇదే దారిలో వెళ్లుతున్నాయి.

పైది నా వ్యక్తిగత పరిశీలన, అభిప్రాయము. మీకు నచ్చకపోతే ఇగ్నోరు చేసి తరువాతి పోస్టుకు వెళ్ళవచ్చును. నా అభిప్రాయము తప్పైతే ఎందుకో ఒక్కటే వ్యాఖ్య పెట్టి వెళ్ళవచ్చును. కానీ నానుండి రిప్లై ఆశించద్దు. నేను నా సమయాన్ని ఎటువంటి డిబేటుకు వృధాచేయను.

 https://www.hindustantimes.com/india/ex-police-chief-sentenced-for-40-yr-old-naxal-murder-case/story-ucSXAKRNpfzyR20nj2FsZO.html