సిరా నవల

 గమనిక – ఇది పుస్తక సమీక్ష కాదు - నాకు అలాంటివి వ్రాయడమూ రాదు, చదవడమూ అలవాటులేదు. కేవలము సిరా అనే పుస్తకముపై నా అభిప్రాయము.

సిరా పుస్తకము ఎందుకు కొన్నాను?

గత కొన్నేళ్ళుగా ఆన్లైనులో ఈ-పుస్తకాలు చదవడమే తప్ప చేతిలో పుస్తకము పెట్టుకొని చదివినవి చాలా తక్కువ. నిజము చెప్పాలంటే అలా కొని చదవాలి అని నాకనిపించిన కొత్త పుస్తకాలు లేవనే చెప్పాలి. అలాంటిది ఒక రెండేళ్ళ కిందట సిరా అనే పుస్తకము గురించి ఆ పుస్తకాన్ని రచించిన సీనీ దర్శకుడు రాజ్ మాదిరాజ్ గారి ఫేస్బుక్ గోడపై 2019 లో పరిచయమయ్యాక, ఇంటర్మీడియట్ విద్యార్థుల చైనా తరహా కాలేజీల గురించి ఈ పుస్తకము అని తెలిసాక, కొని చదవాలి అని ఆసక్తి కలిగింది. ఈ ఏడు హైదరాబాద్ పుస్తక ప్రదర్శనకు మొదట రోజే వెళ్ళాను. ఆ సాయంత్రము నేను తిరుగుతున్నప్పుడు అన్వీక్షికి వారి స్టాలు తెరవలేదు. నేను అన్ని స్టాల్సు ఒక రెండు గంటలు తిరిగాక, అప్పుడు ఫేస్బుక్ లో బుక్ ఫెయిర్ వారి పేజీపై స్టాలు నంబరు తీసుకుని వెతుక్కుని వెళ్ళాను. అప్పుడే అట్ఠపెట్టెలలోంచి తీసి సర్దుతున్నారు. వెంకట్ సిద్దారెడ్డి గారు అక్కడే ఉన్నారు. ఫేస్బుక్ లో అంతకుముందు ఉన్న ఆఫరు ఇస్తాన్నారుగానీ నా బడ్జట్ అప్పటికే వేరే పుస్తకాలపై పెట్టేశాను. ఇంక సిరా ఒక్కటి కొన్నాను.

కథాంశము

ఈ పుస్తకములో రెండు థ్రెడ్లు ఉన్నాయి - మన రాష్ట్రములలో ఇంటర్మీడియట్ విద్యనందించే ఒక కళాశాలల సంస్థ నిర్వాకాలు, అందులోని విద్యార్థుల ఆలోచనలు, ఆవేశాలు. రెండవది ఒక విజయవంతమైన పెద్ద లాయరును ఆదర్శముగా తీసుకుని అతనిలా సక్సెస్ఫుల్ అవుదామని అభీలాషించే ఒక న్యాయ విద్యార్థి. కొన్ని సంఘటనల వలన ఈ రెండు థ్రెడ్లు కలిసి ఈ జూ. లాయరు ఆ సంస్థపైనా, దాని తరపున నిలబడిన గురువుగారు కోర్టులో తలపడడము.

రచనా శైలి

శనివారము ఈ పుస్తకము కొంటే ఆదివారము రాత్రీ పదిన్నరకు తెరిచాను. మొదటి గంటా నెమ్మదిగా గడిచింది - పిల్లల గొడవ, అంత చిన్న అక్షరాలు అందులోనూ తెలుగు ఆఫ్లైను (వార్తాపత్రిక కాకుండ) చదవడమూ అలవాటు తప్పుట ముఖ్యకారణాలు అయినా, ఇంకో కారణము - ఆంగ్ల లిపిలో చాలా సంభాషణలు ఉండటమూ పంటి కింది రాయిలా తగిలాయి. తెలుగు లిపిలో ఆంగ్ల పదాలూ, వాక్యాలు కూడా ఈ తరానికి తగ్గట్టు అలవాటే కానీ (ఉదా హౌ ఆర్యూ టుడే), తెలుగు మధ్యమధ్యన ఆంగ్ల లిపి వాడడము ఇబ్బంది పెట్టింది. చాప్టరు శీర్షికలూ ఆంగ్ల లిపిలోనే ఉన్నాయి.

మొదటి మూడు నాలుగు చాప్టర్లూ క్యారక్టర్ల పరిచయానికే సరిపోవడమూ కొంచం అనాసక్తముగా చదివించింది. అంత డీటెయిలింగు అవసరములేదేమో.

కానీ కథా, కథనమూ, కాన్ఫ్లిక్టూ, వేగము పుచ్చుకున్నాయి. గంట తర్వాత 11.30కునిద్ర పోదాము అనుకున్న నన్ను అర్ధరాత్రి ఒంటి గంట దాకా కూర్చోబెట్టి చదివించింది.

పాత్రలూ, పాత్రల ఆలోచనా వ్యవహార తీరూ యండమూరీగారి శైలి ఫ్రభావముంటే, మొదలులోని కళాశాల, ప్రేమ సంభాషణలు యండమూరీ - త్రివిక్రమ్ గార్ల మిశ్రమ శైలిగా అనిపించింది. లాయరు మూర్తి ఎదిగిన తీరు, ఆ క్రమములో అతని ఆలోచనాతీరు, వ్యవహార శైలి కొంత ఫౌంటెయిన్ హెడ్ ను గుర్తుకు తెస్తే చివరిలోని కోర్టు డ్రామా సిడ్నీ షెల్డన్ నవలలు జ్ఞప్తికి తెచ్చింది. అంటే రచయిత రాజ్ గారి శైలి ఎక్కడా లేదా అంటే - కాదు. అలా అనిపించడం ఆయన రాసేటప్పుడు ఆ రచనల ప్రభావము ఉండడము కావచ్చు, లేదా నాకు ఆ చదివినవి గుర్తుకు రావటము వలన కావచ్చు. నాకు సినిమాలు చూసేటప్పుడు అలాంటి సన్నివేశాలూ, ఇంటి సెట్లూ వగైరా ఇంతకుముందు వేరే సినిమాలలో చూసుంటే గుర్తోస్తాయి. గత రెండు ఏళ్ళుగా రాజ్ గారి ఫేస్బుక్ పోస్టులు చదువుతున్నా కాబట్టి వారి శైలీ కొంత తెలుసు - అది ఈ పుస్తకములో కనిపించింది.

నా అభిప్రాయము - వ్యక్తిగత అనుభవము

ఈ నవలలోని కార్పోరేటు కాలేజి మొదలైన 90వ దశకములోని పరిస్థితులు నాకు బాగా పరిచయము. ఇప్పటి చైనా బ్యాచీలకన్నా ముందే గుంటూరులో అలాంటి కాలేజీలు మొగ్గ తొడిగి విజ్ఞానముతో వికసించి కొత్త భాష్యాలు చెప్పి విద్వాన్సులను చేయడము కొంత దగ్గరగానే చూశాను. ర్యాంకుల కోసము సొంత మెటీరియల్ తయారుచేయడమూ, ర్యాంకు గుర్రాలకు ప్రత్యేక సెక్షన్లు లేదా ప్రత్యేక క్యాంపస్లు , కొత్త బంగారు లోకం సినిమాలో చూపినట్లు వైరు కుర్చీలు - లావు కర్రలతో స్టడీ అవర్లూ - చాలా చూశాను. నాకు బాగా కావలసినవారు అలాంటి కాలేజీలలో చేరి పడ్డ ఇబ్బందులు వారం వారం వారిని కలవడానికి వెళ్ళినపుడు చూశాను. నేను 97 లో ఇంటర్మీడియట్ చేరేటపుడు మా నాన్నగారికి చెప్పేశాను - నేను అలాంటి కార్పోరేటు కాలేజీలో చేరనని, అలాంటి చదువు చదవలేనని. వెళ్ళి ప్రభుత్వ జూనియరు కాలేజీలో చేరాను. నా జీవితములో నేను తీసుకున్న మంచి నిర్ణయమది, ఒప్పుకున్న మా నాన్నగారి గొప్పదనము. అలా చేరడము నాకు ఎంసెట్లో తగిన ర్యాంకు రాకపోయినా నేను కోల్పోనిదే ఎక్కువ అని అనుకుంటా. నేను మా ప్రభుత్వ లెక్చరరు దగ్గర ఫిజిక్స్ ఎంసెట్ ట్యూషనుకు చేరాను. ఆయనకు సమయము కుదరక మమ్మల్ని ఆయన చెపుతున్న కార్పోరేటు కాలేజికి వచ్చివారి క్లాసులో కూర్చుని వినమనేవారు. అక్కడి విద్యార్థులను కలిసి మాట్లాడేటప్పుడు, వారి మొహాలు చూస్తే ఏదో తెలియని బాధ ఖైదీలతో మాట్లాడుతున్నట్టు అనిపించేది. మేమేమో సరదాగా ఉండేవారం. ఆ గంటవ్వగానే ఇంటికో, సినిమాకో పోతాము కాబట్టి.

అందుకని ఈ పుస్తకములోని కథనము కళ్ళకు కట్టినట్టు కనిపించింది, నాకు వ్యక్తిగతముగా తాకినది.

కానీ కార్పోరేటు కాలేజీలు, తల్లిదండ్రులను ఒకే కోణములో చూపించడమూ, విద్యార్థులంతా అమాయకులుగా చెప్పడము ఏకపక్షము అనిపించింది. అందరూ టెండూల్కర్లూ, నానీలూ అవ్వలేరు. టాలెంటు ఉంది అనుకుంటారు కానీ నిజముగా ఉండకపోవచ్చు. ఉన్నా ఆ టాలెంటు వాడుకుని విజయము సాధించే నిబద్ధత, ఓపికా, అవకాశాలూ ఉండకపోవచ్చు. కావున వారి శక్తికి మించి చదివించే మధ్యతరగతి తల్లిదండ్రులు సేఫ్ పాథ్ చూసుకోవడములో తప్పులేదు. కవిత్వము, ఫోటోగ్రఫీ, సినిమా, చిత్రలేఖనం వంటివి బీటెక్ తర్వాతా చేసుకోవచ్చు - ఎంత మంది లేరు అలా చేసి విజయవంతమైన వారు. అందుకే నాకు త్రీ ఇడియట్స్ లాంటి సినిమా నాకు అంతగా కనెక్టు కాలేదు.